46: Woda zła – Margit Sandemo audiobook – Mroczna saga, która wciąga jak otchłań!

Opis

Cześć, miłośnicy fantastycznych opowieści i długich sag! Tomasz Wiśniewski znowu na tropie literackich wrażeń.

Gdy tylko zobaczyłem, że na Storytel pojawiła się kolejna część “Sagi o Ludziach Lodu”, od razu przypomniały mi się moje pierwsze spotkania z tą serią. Pamiętam, jak kilka lat temu, podczas długiej podróży pociągiem z Warszawy do Gdańska, dałem się wciągnąć w świat klątw, magii i rodzinnych dramatów. Wtedy to był dopiero tom piąty czy szósty… A teraz? 46. część! I muszę przyznać, że z mieszanymi uczuciami zabierałem się za “Wodę złą”.

Margit Sandemo to już ikona skandynawskiej fantastyki, a jej saga zdążyła obrosnąć legendą. W Polsce zyskała szczególną popularność, co pewnie wynika z naszej narodowej słabości do rozbudowanych, wielopokoleniowych opowieści z elementami nadprzyrodzonymi. Przecież uwielbiamy takie historie – wystarczy spojrzeć na sukces “Wiedźmina”.

“Woda zła” kontynuuje wątek walki z Tengelem Złym, który tym razem próbuje zdobyć mityczną ciemną wodę dającą nieograniczoną moc. Nataniel i reszta Ludzi Lodu zostają wrzuceni w sam środek kolejnego kryzysu. Fabuła teoretycznie powinna trzymać w napięciu, ale… no właśnie, tu pojawia się pierwszy problem.

Słuchając tej części, miałem nieodparte wrażenie, że saga zaczyna kręcić się w kółko. Autorka wyraźnie przeciąga niektóre wątki, a dialogi momentami brzmią sztucznie. Szczególnie rozczarowująca była finałowa konfrontacja z Tengelem – spodziewałem się epickiego starcia, a dostałem coś, co przypominało bardziej filozoficzną dysputę niż walkę życia i śmierci. Wewnętrzne monologi Nataniela, które wcześniejszych tomach dodawały głębi, tutaj potrafią irytować swoją powtarzalnością.

Ale nie jest tak źle! Sylwia Nowiczewska, nasza polska lektorka, jak zwykle stanęła na wysokości zadania. Jej głos idealnie pasuje do klimatu sagi – potrafi oddać zarówno grozę sytuacji, jak i subtelne emocje postaci. Szczególnie udane są fragmenty, w których czyta dialogi Tengela – naprawdę czuć w jej głosie to demoniczne, złowrogie brzmienie. Jakość dźwięku jest na wysokim poziomie, co przy 9 godzinach słuchania ma ogromne znaczenie.

Porównując “Wodę złą” do innych części sagi, muszę przyznać, że to nie jest jej najlepszy moment. Pierwsze tomy miały świeżość i energię, które tutaj trochę zanikają. To przypomina mi trochę sytuację z serialem “Gra o tron” – świetny początek, ale im bliżej końca, tym więcej pytań o sens kontynuacji. Z drugiej strony, dla wiernych fanów sagi, którzy przeszli już przez 45 poprzednich tomów, to pewnie must have.

Dla kogo jest ta książka? Na pewno dla tych, którzy zaczęli sagę i chcą dowiedzieć się, co dalej. Dla nowych czytelników polecałbym jednak zaczęcie od początku – wskoczenie na tak zaawansowanym etapie to jak oglądanie ostatniego odcinka serialu bez znajomości poprzednich sezonów. Jeśli chodzi o podobne klimaty, to polecałbym sięgnąć po “Wiedźmina” Sapkowskiego (bardziej dojrzałe fantasy) albo “Zwiadowców” Flanagana (dla młodszych czytelników).

Moja ocena? 3.5/5. Gdyby nie fenomenalna interpretacja Nowiczewskiej, pewnie dałbym nawet mniej. “Woda zła” to przykład tego, jak nawet najlepsze serie mogą tracić impet po zbyt wielu tomach. Ale wciąż jest w tym coś magicznego – może to sentyment, może przyzwyczajenie. W końcu 46 książek to nie byle co!

Do usłyszenia przy kolejnych literackich odkryciach! Wasz Tomasz Wiśniewski, tropiciel dobrych (i czasem średnich) historii.