Ballada o ciotce Matyldzie – Magdalena Witkiewicz audiobook – Ciepła opowieść o sile marzeń i kobiecej mocy

Opis

Cześć, miłośnicy dobrej literatury i audiobookowych podróży! Tomasz Wiśniewski tu, wasz przewodnik po świecie książek, które potrafią rozśmieszyć, wzruszyć i zostawić ślad w pamięci na dłużej. Dziś zabieram was w podróż z ‘Balladą o ciotce Matyldzie’ – audiobookiem, który wywołał u mnie całą gamę emocji, od śmiechu przez łzy po refleksję nad życiem.

Gdy tylko zobaczyłem okładkę ‘Ballady o ciotce Matyldzie’ Magdaleny Witkiewicz, od razu przypomniała mi się moja własna, ekscentryczna ciotka Irena, która zawsze miała dla mnie czas i mądre słowo na każdą życiową sytuację. To właśnie te osobiste skojarzenia sprawiły, że sięgnąłem po ten tytuł z mieszanką ciekawości i nostalgii. I muszę przyznać – nie zawiodłem się!

Magdalena Witkiewicz, znana z ciepłego, pełnego humoru stylu pisania, stworzyła historię, która momentami przypominała mi najlepsze komedie romantyczne z polskim akcentem. Główna bohaterka, Joanka, musi zmierzyć się z wieloma wyzwaniami naraz – stratą ukochanej ciotki Matyldy, problemami małżeńskimi, macierzyństwem i tajemniczą firmą odziedziczoną w spadku. Brzmi jak przepis na melodramat? A jednak Witkiewicz zręcznie balansuje między powagą a humorem, tworząc opowieść, która bawi, ale też skłania do refleksji.

Co szczególnie urzekło mnie w tej historii, to sposób, w jaki autorka portretuje relacje międzyludzkie. Postaci Olusia i Przemcia – dwóch ‘osiłków o gołębich sercach’ – to prawdziwa petarda! Ich dialogi momentami przypominały mi najlepsze sceny z ‘Kiepskich’, ale w dobrym tego słowa znaczeniu. To właśnie te drugoplanowe postaci nadają historii kolorytu i autentyczności.

Jeśli chodzi o warstwę dźwiękową – Sylwia Nowiczewska, którą znam z innych audiobooków, jak zawsze stanęła na wysokości zadania. Jej narracja jest niczym rozmowa z dobrą przyjaciółką – pełna ciepła, z odpowiednią dawką ironii i autoironii. Szczególnie podobało mi się, jak oddała charakter ciotki Matyldy, nawet gdy ta ‘śledziła poczynania siostrzenicy z nieba’. Nowiczewska ma tę rzadką umiejętność nadawania każdej postaci odrębnego głosu i charakteru, co w przypadku tak wielogłosowej powieści jest nieocenione.

Siedem i pół godziny słuchania minęło jak z bicza strzelił. I tu dochodzimy do jedynego mankamentu – momentami fabuła wydawała mi się zbyt przewidywalna, a niektóre wątki (jak ten z tajemniczą firmą) mogłyby być lepiej rozwinięte. Ale może to właśnie jest urok takich ‘feel-good’ powieści? Że nie szokują zwrotami akcji, ale dają poczucie bezpieczeństwa i przewidywalności, której czasem tak potrzebujemy w codziennym życiu.

Porównując ‘Balladę…’ do innych książek Witkiewicz, które miałem okazję czytać (jak ‘Szczęście pachnące wanilią’), widzę wyraźnie rozwój pisarki. Tutaj humor jest bardziej wyważony, a przesłanie – choć proste – wypowiedziane z większą dojrzałością. To trochę jak porównanie dobrej herbaty z pierwszego liścia z tą z drugiego – obydwie smakują dobrze, ale ta druga ma więcej subtelności.

Dla kogo będzie to idealny audiobook? Myślę, że szczególnie docenią go:
– osoby, które lubią lekkie, ale nie puste historie
– fani polskiej literatury kobiecej (Katarzyna Grochola, Agnieszka Krawczyk)
– ci, którzy szukają czegoś na poprawę humoru
– słuchacze, którzy cenią sobie dobre wykonanie lektorskie

Pamiętam, jak kilka lat temu prowadziłem na blogu cykl o polskich powieściach obyczajowych i właśnie wtedy zdałem sobie sprawę, jak ważne są takie książki w naszym krajobrazie literackim. Nie muszą być literackimi arcydziełami, żeby spełniać ważną funkcję – dawać wytchnienie, rozrywkę i czasem nową perspektywę. ‘Ballada o ciotce Matyldzie’ wpisuje się w ten trend doskonale.

Kończąc słuchanie, miałem ochotę zadzwonić do swojej ciotki (choć, niestety, już nie mogę) i podziękować jej za wszystkie mądre rady. I chyba właśnie to jest największą zaletą tej książki – że nie tylko bawi, ale też skłania do takich właśnie, ciepłych refleksji. A w dzisiejszych czasach to naprawdę coś wartego uwagi!

Wasz zawsze ciekawy nowych literackich odkryć, Tomasz Wiśniewski. Do usłyszenia w kolejnych recenzjach – może przy okazji jakiejś innej ‘ballady’, tym razem o wujku Kazimierzu?