Co wyszeptał nam deszcz – Joanna Balicka audiobook – Miłość szeptana kroplami smutku

Opis

Drodzy miłośnicy literackich podróży, zwłaszcza tych, które poruszają najgłębsze struny duszy,

Gdy po raz pierwszy sięgnęłam po audiobook „Co wyszeptał nam deszcz” Joanny Balickiej, spodziewałam się typowego romansu z nutą melancholii. Jakże się myliłam! Ta historia to prawdziwa symfonia emocji, gdzie każdy akord – od subtelnego szeptu po gwałtowną burzę uczuć – został mistrzowsko wybrzmiany. Pamiętam, jak podczas jednego z jesiennych wieczorów, gdy deszcz uderzał w szyby mojego krakowskiego mieszkania, zaczęłam słuchać tej opowieści. I nagle okazało się, że krople za oknem współgrają z narracją, tworząc niesamowitą atmosferę, która towarzyszyła mi przez całe 9 godzin i 22 minuty audiobooka.

Joanna Balicka, autorka, której twórczość śledzę od dłuższego czasu, tym razem zaprasza nas w podróż przez życie dwojga bohaterów – Raina Sullivana i Olivii Hale. To nie jest zwykła historia miłosna, ale opowieść o więziach, które kształtują się pomimo braku pokrewieństwa krwi, o losie, który bywa okrutny, ale i o chwilach, gdy potrafi zaskoczyć swoją hojnością. Fabuła, choć miejscami przewidywalna (jak zauważyła jedna z recenzentek), ma w sobie tę moc, która każe słuchaczowi trwać do końca, nawet jeśli serce już dawno zostało złamane.

Monika Wrońska jako narratorka budzi skrajne emocje – i tutaj muszę przyznać rację części recenzentów. Jej interpretacja, choć w dramatycznych momentach wręcz idealna (sceny pełne smutku i rozpaczy brzmią autentycznie i poruszająco), w lżejszych fragmentach potrafi irytować pretensjonalnym tonem. To szczególnie odczuwalne w dialogach, które czasem brzmią nienaturalnie, jakby lektorka nie do końca wyczuwała intencje autorki. Pamiętam, jak podczas słuchania pewnej romantycznej sceny mimowolnie się skrzywiłam – zamiast subtelności dostałam jęczącą manierę, która zupełnie zepsuła nastrój.

Ale nie dajmy się zwieść – to wciąż audiobook wart uwagi. Balicka ma niezwykły dar opisywania emocji, a jej metafory (zwłaszcza te związane z naturą) działają na wyobraźnię. Kiedy opisuje, jak „deszcz szeptał tajemnice” lub gdy „wiatr rozwiewał słowa, których nie można było cofnąć”, miałam wrażenie, że sama stoję na tym wzgórzu razem z bohaterami. To właśnie ta warstwa językowa, pełna poetyckich smaczków, stanowi największą siłę książki.

Porównując „Co wyszeptał nam deszcz” do innych pozycji z półki „smutnych romansów”, widzę wyraźne podobieństwa do twórczości Nicholasa Sparksa – zwłaszcza w sposobie, w jaki autorka bawi się emocjami czytelnika. Jednak Balicka dodaje do tego typowo polski klimat, który może przemówić do rodzimego odbiorcy. Jeśli ktoś szuka literackiego odpowiednika filmów w stylu „Za jakieś, to nasze”, to z pewnością się nie zawiedzie.

Czy polecam tę pozycję? Zdecydowanie tak, ale z pewnymi zastrzeżeniami. To audiobook dla tych, którzy nie boją się emocjonalnego rollercoastera i potrafią przymknąć oko na pewne niedociągnięcia w warstwie interpretacyjnej. Dla mnie, jako krytyczki przyzwyczajonej do analizowania każdego słowa, było to czasami wyzwanie, ale muszę przyznać, że ostatnie rozdziały słuchałam z zapartym tchem, a łzy (choć niechętnie to przyznaję) same napływały do oczu. To właśnie ta siła oddziaływania sprawia, że mimo wszystko daję książce wysokie noty.

Z literackim pozdrowieniem, pozostając w oczekiwaniu na kolejne deszczowe opowieści,
Zofia Kowalska