Diabeł na Hawajach. Nie taki diabeł straszny. Tom 2 – Elizabeth O’Roark audiobook – Gorące wakacje pełne namiętności i tajemnic!

Opis

Cześć, miłośnicy literackich podróży z dreszczykiem emocji! Tomasz Wiśniewski tu, wasz przewodnik po świecie książek, które nie dają spać – dosłownie i w przenośni. Dzisiaj zabieram was na gorące hawajskie plaże, gdzie piasek parzy nie tylko od słońca…

Gdy tylko usłyszałem tytuł “„Diabeł na Hawajach. Nie taki diabeł straszny. Tom 2””, od razu przypomniały mi się moje własne wakacyjne przygody sprzed lat – te z młodzieńczych lat, gdy każdy wyjazd mógł się okazać początkiem jakiejś życiowej rewolucji. Elizabeth O’Roark w swojej kontynuacji serii „Nie taki diabeł straszny” udowadnia, że wakacyjny romans to nie tylko banalny schemat, ale pole do eksploracji ludzkich charakterów i emocji.

Drew, nasza zbuntowana wokalistka, pakuje walizki i wyrusza na Hawaje z byłym chłopakiem – już ten pomysł brzmi jak przepis na katastrofę. Ale to właśnie w takich sytuacjach, jak mawiał mój dziadek, „diabeł mówi dobranoc, a aniołki zaczynają grać w pokera”. Autorka mistrzowsko balansuje na granicy komedii romantycznej i erotyku, serwując nam sceny, które potrafią rozśmieszyć do łez, a chwilę później – przyprawić o gęsią skórkę.

Co mnie szczególnie urzekło? Dynamika między Drew a Joshuą – tym „irytującym starszym bratem byłego”. O’Roark nie idzie na łatwiznę – jej postacie mają warstwy jak cebula (albo jak dobry tort weselny, jeśli wolicie słodsze porównanie). Joshua to nie tylko przystojny lekarz, ale człowiek z bagażem, który świetnie kontrastuje z artystyczną duszą Drew. Ich dialogi to prawdziwy popis pisarskiego kunsztu – pełne iskier, które aż proszą się, by je podpalić.

Jeśli chodzi o warstwę audio – Wydawnictwo Kobiece postawiło na jakość. Dźwięk jest czysty jak hawajska laguna, a interpretacja (choć nie znamy nazwiska lektora) oddaje całą gamę emocji – od sarkastycznych uwag Joshui po wewnętrzne rozterki Drew. Słuchając, miałem wrażenie, że faktycznie stoję na plaży Waikiki, czując pod stopami gorący piasek i słysząc szum oceanu w tle.

Porównując do innych pozycji z półki „romans erotyczny”, „Diabeł na Hawajach” wyróżnia się dwiema rzeczami: po pierwsze – autorka nie traktuje swoich czytelników jak nastolatków, którym trzeba wszystko tłumaczyć. Po drugie – humor, który nie jest nachalny, ale wyrafinowany jak dobre wino. To trochę jak połączenie „50 twarzy Greya” z dowcipem Bridget Jones, ale w egzotycznym wydaniu.

Dla kogo będzie ta pozycja? Dla tych, którzy:
– szukają lekkiej, ale nie głupiej lektury na wakacje
– lubią, gdy emocje mieszają się z poczuciem humoru
– marzą o ucieczce na tropikalną wyspę (choćby tylko w wyobraźni)
– doceniają dobrze skonstruowane dialogi i postaci z charakterem

Osobiście dałbym tej książce 4.5/5 – minus pół punktu za momenty, gdy Drew zaczynała mnie irytować swoją niekonsekwencją. Ale może właśnie o to chodziło autorce? Żebyśmy poczuli to samo, co Joshua – rozdrażnienie zmieszane z fascynacją?

Na koniec mała refleksja – podczas słuchania tej książki w warszawskim parku, złapałem się na tym, że uśmiecham się jak głupi do jajecznicy. Przechodząca obwo staruszka pokiwała tylko głową z politowaniem. Pewnie pomyślała, że albo zwariowałem, albo znalazłem sposób na wieczną młodość. A ja po prostu zrozumiałem, że dobre książki to właśnie takie – które potrafią nas przenieść w zupełnie inny świat, nawet jeśli na dworze akurat pada.

Wasz zawsze głodny literackich wrażeń,
Tomasz Wiśniewski

PS. Jeśli po tej recenzji macie ochotę na własną przygodę na Hawajach – polecam zacząć od tego audiobooka. A potem… cóż, bilety lotnicze są teraz w promocji. Tylko nie mówcie mojemu szefowi, że to ja was namówiłem!