Do trzech razy śmierć – Alek Rogoziński audiobook – Mordercza zagadka wciąga jak wir!

Opis

Cześć, miłośnicy dobrej literatury i kryminalnych zagadek! Tomasz Wiśniewski znowu na tropie – tym razem śledztwo dotyczy audiobooka ‘Do trzech razy śmierć’ Alka Rogozińskiego. Siadajcie wygodnie, bo to będzie kryminalna jazda bez trzymanki!

Gdy tylko usłyszałem, że Paulina Holtz czyta nowe wydanie pierwszej części serii o Róży Krull, od razu przypomniały mi się moje studenckie czasy, gdy pochłaniałem kryminały Joanny Chmielewskiej w akademiku przy herbacie z cytryną. ‘Do trzech razy śmierć’ to jak spotkanie starego kumpla – niby znamy się od lat, ale wciąż potrafi zaskoczyć.

Rogoziński serwuje nam klasyczny kryminał w nowej odsłonie – z humorem, autoironią i lekkim przymrużeniem oka. Główna bohaterka, Róża Krull, to pisarka kryminałów, która niespodziewanie znajduje się w centrum prawdziwej zbrodni. I tu pierwszy smaczek – morderca inspiruje się… jej własną powieścią! To tak, jakby Stephen King musiał rozwiązywać zbrodnię wymyśloną przez siebie w ‘Lśnieniu’.

Paulina Holtz jako narratorka to strzał w dziesiątkę. Jej głos idealnie oddaje charakter Róży – trochę nieporadnej, ale i błyskotliwej. Sceny dialogowe, zwłaszcza te z udziałem trzech szalonych blogerek, brzmią tak naturalnie, że miałem wrażenie, jakbym podsłuchiwał rozmowę w warszawskiej kawiarni. A te krakowskie akcenty! Czułem się jak na Kazimierzu, choć słuchałem w zatłoczonym tramwaju.

Prawdziwą siłą tej książki jest jednak nie tyle sama zagadka (choć przyznaję – kilka zwrotów akcji mnie zaskoczyło), ile obserwacja środowiska pisarskiego. Rogoziński z precyzją chirurga rozprawia się z mitem ‘pisarza-artysty’. Jego literaccy bohaterowie to zwykli ludzie z niezwykłymi kompleksami – dokładnie tacy, jakich spotykałem na targach książki.

Ale nie wszystko tu gra idealnie. Jak zauważyła jedna z recenzentek, humor czasem przypomina dowcipy ciotki na rodzinnej imprezie – niektóre bawią, inne wywołują lekkie zażenowanie. A porównanie do ‘bryku dla gimbazy’? Hmm, może trochę przesadzone, ale faktycznie – język miejscami jest zbyt prosty, jak na kryminał.

Dla mnie największym zaskoczeniem było to, jak bardzo ta historia przypomina brytyjskie ‘cosy crime’. Róża Krull to nasza wersja Agathy Raisin – tyle że zamiast angielskiej wsi, mamy krakowskie salony. I wiecie co? To działa! Po latach czytania mrocznych skandynawskich kryminałów, taka lekka, polska opowieść to jak lemoniada w upalny dzień.

Co do kontrowersji z ‘nowym wydaniem’ – rozumiem rozczarowanie tych, którzy spodziewali się nowej historii. Ale jako zawodowy tropiciel literackich smaczków, doceniam poprawki autora. To jak zremasterowana wersja ulubionego albumu – te same piosenki, ale brzmią świeżo.

Dla kogo jest ten audiobook? Dla tych, którzy lubią kryminały, ale nie chcą po nich spać z zapalonym światłem. Dla fanów inteligentnego humoru i tych, którzy – tak jak ja – uwielbiają obserwować, jak literatura odbija się w rzeczywistości. I oczywiście – dla wszystkich, którzy chcą poznać Różę Krull, zanim stanie się kolejną polską literacką ikoną.

No to jak, wsiadacie do pociągu Róży Krull? Ja już kupiłem bilet na kolejną część. Do usłyszenia przy następnym kryminalnym tropieniu! Wasz Tomasz Wiśniewski.