Dom (nie)spokojnej starości – Alek Rogoziński audiobook – Ciepła komedia o miłości i cudach na jesień życia

Opis

Szanowni Miłośnicy Literatury,

„Dom (nie)spokojnej starości” Alka Rogozińskiego to jedna z tych pozycji, które – choć z pozoru lekkie i rozrywkowe – skłaniają do refleksji nad uniwersalnymi tematami: starością, przyjaźnią i poszukiwaniem szczęścia w nietypowych okolicznościach. Jako badacz literatury często podkreślam, że prawdziwa wartość dzieła tkwi nie tylko w jego warstwie fabularnej, ale także w sposobie, w jaki autor portretuje ludzkie doświadczenia. Rogoziński, znany z poczucia humoru i lekkiego pióra, tym razem zabiera nas do domu opieki, gdzie splatają się losy czterech kobiet w różnym wieku. To miejsce, które z założenia miało być „spokojne”, szybko zamienia się w arenę emocji, tajemnic i zaskakujących zwrotów akcji.

Z perspektywy historyka literatury szczególnie interesujące jest to, jak autor wykorzystuje współczesny kontekst społeczny – problem starzejącego się społeczeństwa i wykluczenia seniorów – tworząc z niego tło dla opowieści pełnej ciepła i humoru. Pamiętam, jak podczas moich badań nad literaturą XIX-wieczną często analizowałem, jak pisarze portretowali starość – zwykle jako czas melancholii i wycofania. Tymczasem Rogoziński proponuje świeże, optymistyczne spojrzenie: jego bohaterki udowadniają, że jesień życia może być okresem odważnych decyzji, nowych przyjaźni, a nawet… gorących romansów. To ciekawy kontrast do tradycyjnych przedstawień tego tematu w literaturze polskiej.

Joanna Gajór, która podjęła się narratorskiego wyzwania, stworzyła barwną galerię głosów, oddając osobowości każdej z bohaterek. Jej interpretacja Marii – starszej pani o życiowej mądrości i ciętym języku – szczególnie zapadła mi w pamięć. W scenach dialogowych Gajór znakomicie oddaje dynamikę między postaciami, co jest nie lada wyzwaniem przy tak zróżnicowanej grupie wiekowej. Jednak, jak zauważyli niektórzy słuchacze, jej styl może nie wszystkim odpowiadać – czasem brakuje mi większej subtelności w oddawaniu emocji, szczególnie w bardziej wzruszających momentach. Mimo to uważam, że jej energia i poczucie humoru dobrze współgrają z charakterem tej opowieści.

Analizując warstwę językową, warto zwrócić uwagę na to, jak Rogoziński balansuje między komizmem a powagą. Jego dialogi są pełne celnych ripost i sytuacyjnego humoru (scena z „buntem” pensjonariuszy przeciwko mdłej kuchni to prawdziwa perełka!), ale znajdziemy tu też momenty prawdziwej refleksji. Ciekawym zabiegiem jest wprowadzenie postaci Leny – nastoletniej wolontariuszki, która staje się pomostem między światem młodych i starszych. To przez jej oczy często obserwujemy rzeczywistość domu opieki, co dodaje narracji świeżości.

Porównując „Dom (nie)spokojnej starości” do innych współczesnych polskich powieści obyczajowych, widzę wyraźne podobieństwa do twórczości Katarzyny Grocholi – szczególnie w sposobie łączenia humoru z życiową mądrością. Jednak Rogoziński idzie o krok dalej, podejmując temat często pomijany w literaturze popularnej. To ważne, zwłaszcza w kontekście demograficznych zmian w Polsce. Pamiętam dyskusje ze studentami o tym, jak literatura może wpływać na postrzeganie starości – ta książka z pewnością mogłaby być punktem wyjścia do ciekawych akademickich debat.

Czy poleciłbym ten audiobook? Z pewnością słuchaczom, którzy szukają lekkiej, ale nie pozbawionej głębi rozrywki. To pozycja, która bawi, ale też skłania do przemyśleń – szczególnie dla tych, którzy mają starszych członków rodziny lub sami zastanawiają się nad jesienią życia. Warto dać szansę Gajór jako lektorce – jej interpretacja, choć momentami może dzielić słuchaczy, dodaje historii dynamiki. A sam Rogoziński po raz kolejny udowadnia, że potrafi poruszyć ważne tematy, nie tracąc przy tym charakterystycznego dla siebie luzu i poczucia humoru.

Z literackim pozdrowieniem,
Adam Nowak