Duch z wyspy – Krzysztof A. Zajas audiobook – Mrożąca krew w żyłach podróż w nieznane

Opis

Drodzy miłośnicy literatury grozy,

Krzysztof A. Zajas, którego czytelnicy znają z mistrzowskiego łączenia tradycyjnych motywów duchów z nowoczesnymi technologiami, w “Duchu z wyspy” sięga po jeszcze bardziej wyrafinowane narzędzia narracyjne. Ta powieść to nie tylko mrożąca krew w żyłach historia o duchach, ale przede wszystkim głęboka eksploracja ludzkiej psychiki, gdzie każdy szczegół – od pozornie banalnego filmiku na YouTube po tajemnicze ograniczenie czasowe dostępności nagrania (po 22:16) – staje się elementem misternie utkanej sieci grozy. Zajas z chirurgiczną precyzją rozcina warstwy naszej codzienności, ukazując, jak krucha jest granica między bezpieczną rutyną a otchłanią irracjonalnego lęku.

Centralna scena, w której Wiktor po raz pierwszy ogląda tajemniczy film, to prawdziwy majstersztyk budowania napięcia. Autor stopniowo wprowadza subtelne zmiany w materiale wideo – ledwo dostrzegalne migotanie obrazu, drobne przesunięcia perspektywy, aż w końcu pojawienie się postaci, której tam być nie powinno. Ta sekwencja przypomina najlepsze momenty “Kręgu”, ale z wyraźnie polskim akcentem – melancholijnym, naznaczonym piętnem prowincjonalnych tajemnic i rodzinnych traum. Szczególnie przejmująca jest scena, gdy Wiktor rozpoznaje w duchu swojego zmarłego przyjaciela z dzieciństwa, a twarz widma stopniowo przekształca się z wykrzywionej grymasem w znajomy, choć dawno zapomniany uśmiech.

Marcin Stec jako narrator osiąga w tej interpretacji prawdziwe wyżyny aktorstwa głosowego. Jego sposób prowadzenia narracji – od początkowo swobodnego tonu, przez narastające przyspieszenie tempa, aż po chrapliwe szepty w kluczowych momentach – idealnie oddaje ewolucję stanu psychicznego Wiktora. Szczególnie zapadają w pamięć fragmenty dialogów z siostrą głównego bohatera, gdzie Stec subtelnie moduluje głos, by oddać całą złożoność ich trudnej relacji, naznaczonej rodzinnymi tajemnicami. W scenach z duchem dziecięcego przyjaciela narrator stosuje ciekawą technikę – jego głos zdaje się dobiegać jakby z oddali, z pogranicza snu i jawy, co potęguje oniryczny klimat powieści.

To, co wyróżnia “Ducha z wyspy” na tle innych horrorów, to genialne połączenie współczesnej technosfery z archaicznymi wierzeniami. Zajas sięga po motywy znane z polskiego folkloru – duchy nie mogące zaznać spokoju z powyczaj niedopełnionych obrzędów, klątwy ciążące na rodach, magiczną moc granicznych godzin – ale umieszcza je w kontekście cyfrowej rzeczywistości. Szczególnie przejmująca jest scena, w której Wiktor odkrywa, że wyspa z jego dziecięcych wspomnień, miejsce rzekomo radosnych wakacji, w lokalnych podaniach nazywana jest “wyspą samobójców”. Ta sekwencja, w której przeszłość przeplata się z teraźniejszością, a rodzinne albumy okazują się pełne wymownych pustych miejsc, to prawdziwy majstersztyk psychologicznego horroru.

Jako wieloletni miłośnik gatunku muszę przyznać, że “Duch z wyspy” to jedna z tych nielicznych powieści, które nie tylko bawią się konwencją, ale wręcz ją redefiniują. Zajas nie poprzestaje na tanich efektach – każdy dreszcz emocji jest tu starannie zaprogramowany, każdy zwrot akcji prowadzi do głębszej refleksji nad naturą pamięci, winy i odkupienia. Szczególnie poruszający jest finał, w którym Wiktor musi zmierzyć się nie tyle z duchem, co z własną, wypieraną przez lata wersją wydarzeń z dzieciństwa. To literatura grozy najwyższej próby – inteligentna, wielowarstwowa i pozostawiająca czytelnika z pytaniami, które długo nie dają o sobie zapomnieć.

Z literackim uznaniem, Piotr Czarny