Ekstremista – Remigiusz Mróz audiobook – Wyścig z mrokiem, który wciąga jak wir!

Opis

Cześć, miłośnicy kryminałów i słuchowisk! Tomasz Wiśniewski tu, wasz przewodnik po literackich dżunglach i audiobookowych nowościach. Dzisiaj weźmiemy pod lupę ‘Ekstremistę’ Remigiusza Mroza w interpretacji Roberta Jarocińskiego. Siadajcie wygodnie, bo to będzie emocjonująca przejażdżka!

Gdy tylko zobaczyłem nowość od Mroza w mojej bibliotece Storytel, od razu wiedziałem, że muszę poświęcić jej wieczór. ‘Ekstremista’ to już trzecia odsłona serii z Gerardem Edlingiem, postacią, która – przyznaję – początkowo nie wzbudziła we mnie szczególnego entuzjazmu. Ale jak to w życiu bywa, czasem warto dać drugą szansę. I tu muszę przyznać, że Mróz zaskoczył mnie pozytywnie – choć nie bez pewnych zastrzeżeń.

Akcja książki rozgrywa się w Opolu, gdzie znika maturzystka, a jedynym śladem jest karta tarota. To właśnie ten motyw od razu przykuł moją uwagę. Pamiętam, jak kilka lat temu prowadziłem na blogu cykl o symbolice w polskich kryminałach i jak często tarot pojawiał się w kontekście zbrodni. Mróz wykorzystuje tę kartę w sposób, który początkowo wydaje się dość schematyczny, ale z czasem okazuje się, że to tylko pozory. Ta gra z czytelnikiem (czy raczej słuchaczem) to jedna z mocniejszych stron książki.

Niestety, słuchając ‘Ekstremisty’, nie mogłem oprzeć się wrażeniu, że seria zaczyna tracić impet. Podczas gdy pierwsze części miały w sobie świeżość i energię, tutaj fabuła momentami ciągnie się jak guma do żucia. Wątek zaginionej dziewczyny, choć początkowo intrygujący, rozwija się zbyt wolno, a niektóre zwroty akcji są wręcz przewidywalne. To szczególnie dziwne, bo Mróz zwykle potrafi zaskakiwać – pamiętam, jak jego ‘Behawiorysta’ kompletnie mnie zmiótł z nóg!

Teraz przejdźmy do słonia w pokoju – interpretacji Roberta Jarocińskiego. Och, gdzież są czasy, gdy Marek Kondrat czytał nam Mroza? Jarociński, niestety, brzmi jakby czytał instrukcję obsługi pralki. Jego głos jest płaski, pozbawiony emocji, a sposób, w jaki wymawia niektóre kwestie (zwłaszcza dialogi kobiece!), wręcz boli. To tak, jakby ktoś zatrudnił syntezator mowy do czytania thrillera – technicznie poprawne, ale kompletnie pozbawione duszy. Szkoda, bo ‘Ekstremista’ zasługuje na lepsze wykonanie.

Mimo tych wad, książka ma swoje mocne strony. Postać Małgorzaty Rosy, dziennikarki prowadzącej śledztwo, jest świetnie nakreślona – to kobieta z charakterem, nieco przypominająca mi Joannę Chyłkę z innych książek Mroza. Jej relacje z Edlingiem to jeden z ciekawszych elementów powieści, chociaż momentami ich interakcje brzmią sztucznie. A wątek społeczny – problemy młodzieży, presja otoczenia – został poruszony w sposób, który skłania do refleksji.

Porównując ‘Ekstremistę’ do innych polskich kryminałów, muszę przyznać, że wypada on średnio. Obok mistrzowskich konstrukcji Krajewskiego czy Miłoszewskiego, powieść Mroza wydaje się nieco płytka. Ale z drugiej strony – to wciąż solidna rozrywka, idealna na długą podróż czy wieczór, gdy chcemy się zrelaksować. Tylko może lepiej w wersji papierowej niż audio…

Kończąc, nie mogę nie wspomnieć o pewnym osobistym odkryciu. Słuchając ‘Ekstremisty’, uświadomiłem sobie, jak bardzo polski kryminał ewoluował przez ostatnie lata. Gdy zaczynałem blogować, takie książki jak ta były rzadkością. Dziś mamy prawdziwy wysyp, a Mróz jest jednym z tych, którzy tę zmianę zapoczątkowali. I za to mu chwała – nawet jeśli nie każda jego książka trafia w dziesiątkę.

No to jak, dacie szansę ‘Ekstremiście’? A może już słuchaliście i macie swoje zdanie? Koniecznie dajcie znać w komentarzach! A ja tymczasem lecę przygotowywać kolejny odcinek podcastu – tym razem o najlepszych (i najgorszych) audiobookowych interpretacjach kryminałów. Trzymajcie się ciepło i… słuchajcie mądrze! Wasz Tomasz.
Tomasz Wiśniewski