Historia pewnej zazdrości – Danka Braun audiobook – Miłość, która pali jak ogień

Opis

Cześć, miłośnicy dobrych historii i emocji, które zostają z Wami długo po zamknięciu ostatniej strony – a raczej po wyłączeniu słuchawek! Tomasz Wiśniewski znów na tropie literackich perełek, które warto wrzucić na swoją audiobookową playlistę.

Gdy tylko zobaczyłem, że Danka Braun wydała kolejną część swojej sagi o rodzinie Orłowskich, od razu wiedziałem, że to musi być coś specjalnego. ‘Historia pewnej zazdrości’ to już piąty tom cyklu ‘Miłość, namiętność, pożądanie’, a ja – jako wierny słuchacz poprzednich części – z niecierpliwością włączyłem nowy audiobook. I muszę przyznać, że Ewa Abart swoją interpretacją po raz kolejny udowodniła, dlaczego jest jedną z moich ulubionych lektorek.

Pamiętam, jak kilka lat temu analizowałem dla mojego bloga fenomen popularności polskich sag rodzinnych. To właśnie wtedy po raz pierwszy zetknąłem się z twórczością Danki Braun. Jej książki mają w sobie tę szczególną magię – potrafią połączyć codzienne dramaty zwykłych ludzi z taką intensywnością emocji, że momentami aż brakuje tchu. ‘Historia pewnej zazdrości’ nie jest tu wyjątkiem – to prawdziwy rollercoaster uczuć, gdzie każdy bohater gra na najwyższych obrotach.

Fabuła skupia się na powrocie do zdrowia Eryka, który budzi się ze śpiączki i musi zmierzyć się z nową rzeczywistością – rozwodem rodziców i nową rodziną ojca. To temat, który w polskiej literaturze obyczajowej pojawia się coraz częściej, ale Braun potrafi nadać mu świeżość. Jak zwykle u tej autorki, mamy do czynienia z bohaterami, którzy nie są czarno-biali – każdy ma swoje racje, każdy walczy o swoje szczęście, często kosztem innych. Ta moralna ambiwalencja to jedna z największych zalet tej sagi.

Ewa Abart jako narratorka to strzał w dziesiątkę. Jej głos potrafi oddać całą gamę emocji – od dziecięcej złości Eryka, przez zranioną dumę jego matki, po bezradność dziadków, którzy chcą tylko dobra dla wnuka. Szczególnie zapadła mi w pamięć scena, w której Eryk odkrywa prawdę o nowym związku ojca – Abart potrafiła oddać zarówno dziecięcą rozpacz, jak i dorosłą złość, która tli się pod powierzchnią. To mistrzostwo świata w narracji audiobookowej!

Porównując ‘Historię pewnej zazdrości’ do innych polskich sag, muszę przyznać, że Braun ma swój charakterystyczny styl. Gdyby Ałbena Grabowska pisze jak malarka impresjonistka – delikatnymi pociągnięciami pędzla, to Braun jest jak ekspresjonista – maluje emocje grubymi, intensywnymi pociągnięciami. Nie ma tu miejsca na półtony – wszystko jest maksymalnie wyostrzone, co w przypadku audiobooka działa szczególnie dobrze.

Nie oznacza to jednak, że książka jest pozbawiona wad. Jak zauważyła jedna z recenzentek, postać Izy – matki Eryka – momentami wydaje się zbyt jednowymiarowa. Jej zachowanie, zwłaszcza w kontekście manipulacji byłym mężem, czasami przekracza granice wiarygodności. Podobnie wątek wychowawczy – trudno uwierzyć, że nikt w rodzinie nie próbuje poważnie zająć się problemami Eryka. To jednak drobne potknięcia w całkiem udanej całości.

Dla kogo będzie ten audiobook? Z pewnością dla fanów poprzednich części sagi – to oczywiste. Ale też dla wszystkich, którzy lubią intensywne, emocjonalne historie o współczesnych rodzinach. Jeśli podobały Wam się ‘Pokrzyki’ Agnieszki Lingas-Łoniewskiej czy ‘Dom nad rozlewiskiem’ Małgorzaty Kalicińskiej, to ‘Historia pewnej zazdrości’ powinna trafić w Wasz gust. To idealna propozycja na długie jesienne wieczory – choć ostrzegam, że po takiej lekturze może być Wam trudno zasnąć!

Pamiętam, jak podczas jednego z moich podcastów dyskutowaliśmy o tym, jak trudno jest przenieść emocje z kart książki do formy audiobooka. ‘Historia pewnej zazdrości’ to świetny przykład, że można to zrobić znakomicie. Ewa Abart nie tylko czyta tekst – ona go interpretuje, nadaje mu głębię i sprawia, że każda scena nabiera dodatkowych znaczeń. To właśnie dlatego uważam, że warto sięgać po audiobooki – gdy trafiają się takie perełki jak ta.

No to jak, dajecie się wciągnąć w tę historię? Jeśli posłuchacie, dajcie znać w komentarzach, czy Waszym zdaniem Eryk był po prostu rozkapryszonym dzieciakiem, czy może miał prawo do swojej złości. A ja tymczasem lecę sprawdzić, kiedy premiera kolejnej części! Trzymajcie się ciepło i do usłyszenia w kolejnych recenzjach. Wasz Tomasz Wiśniewski.