Hunting Adeline – H.D. Carlton audiobook – Mroczna miłość, która tnie jak nóż

Opis

Drodzy miłośnicy mrocznych zakamarków ludzkiej psychiki,

Gdy po raz pierwszy zetknąłem się z audiobookiem “Hunting Adeline” H.D. Carlton, moje zawodowe zainteresowania badacza horroru i psychologii zbrodni natychmiast zostały postawione w stan gotowości. Ta druga część serii “Cat and Mouse Duet” to nie jest zwykły romans – to głęboka eksploracja najciemniejszych zakamarków ludzkiej natury, przypominająca mi moje badania nad słowiańskimi legendami o upiorach, gdzie miłość i śmierć splatają się w makabrycznym tańcu.

Pamiętam, jak podczas moich studiów nad psychologią zbrodni analizowaliśmy przypadki obsesyjnych relacji – “Hunting Adeline” wydaje się ich literackim odpowiednikiem. Głos Krzysztofa Polkowskiego, niczym szepty demonów z baśni, którymi zajmowałem się podczas badań etnograficznych na Podlasiu, wprowadza słuchacza w świat, gdzie granica między katem a ofiarą staje się zatrważająco płynna.

Analizując warstwę literacką, muszę przyznać, że Carlton wykazuje się imponującą znajomością mechanizmów traumy. Sceny przemocy, choć drastyczne, nie są tu jedynie tanią sensacją – przypominają mi prace nad filmem krótkometrażowym, gdzie każdy akt przemocy musiał mieć swoje psychologiczne uzasadnienie. Autorka mistrzowsko balansuje na granicy, którą w horrorze określamy jako “pokazać za dużo, by wywołać obrzydzenie, ale za mało, by widz mógł się oswoić z grozą”.

Krzysztof Polkowski jako narrator to prawdziwa uczta dla ucha. Jego głos – chropowaty jak kora drzew w lesie, gdzie według podań straszą topielce – idealnie oddaje dualizm bohaterów. Szczególnie udana jest gra różnicująca Diament i Łowcę, gdzie zmiana tonu przypomina mi moje eksperymenty z nagraniami legend o zmorach – ten sam głos, a jednak zupełnie inna istota. Jednak, podobnie jak w przypadku niektórych recenzentów, zastanawiam się, czy brak żeńskiej perspektywy w narracji nie odbiera nieco głębi postaci Adeline.

Porównując “Hunting Adeline” do innych dzieł gatunku dark romance, widzę wyraźne wpływy gotyckiej tradycji, ale z modernizującym, niemalże transgresyjnym zacięciem. To tak, jakby Emily Brontë spotkała się z Marquisem de Sade na dyskotece w postindustrialnej dzielnicy. Mroczna atmosfera przypomina mi nieco klimaty z “Domu nad rozlewiskiem” Doroty Terakowskiej, ale przesunięte w stronę psychologicznego horroru.

Dla kogo jest ta pozycja? Z pewnością nie dla wszystkich. Jak pisałem w analizach o recepcji horroru, istnieje pewien typ odbiorcy, który potrzebuje tego rodzaju mocnych wrażeń – to ci sami ludzie, którzy z zapartym tchem słuchali opowieści o strzygach przy ognisku. Jeśli należysz do tego grona i masz nerwy ze stali, “Hunting Adeline” może być dla ciebie literackim odpowiednikiem ekstremalnego sportu.

Z psychologicznego punktu widzenia, najbardziej fascynujące jest dla mnie to, jak książka bawi się mechanizmami identyfikacji czytelnika z bohaterami. To niepokojące, jak łatwo ulegamy urokowi Łowcy, mimo jego oczywistej patologii – to zjawisko, które w psychologii nazywamy ‘syndromem sztokholmskim w pigułce’. Moje doświadczenia z badań nad ofiarami przemocy każą mi jednak zadać pytanie: czy ta książka gloryfikuje toksyczne relacje, czy raczej je demaskuje? Odpowiedź, jak to często bywa w literaturze, leży gdzieś pośrodku.

Z mrocznymi pozdrowieniami z krainy, gdzie strach spotyka się z fascynacją,
Piotr Czarny