Jaskinie umarłych – Katarzyna Wolwowicz audiobook – Mroczny thriller, który wciągnie cię w otchłań ludzkiej psychiki

Opis

Cześć, miłośnicy mrocznych thrillerów i słuchowisk!

Katarzyna Wolwowicz zabiera nas w mroczną podróż do Jeleniej Góry, gdzie jesienna aura staje się niemalże dodatkowym bohaterem powieści. Profilerka kryminalistyczna Carmen Rodrigez to postać niezwykle złożona – z jednej strony genialna specjalistka potrafiąca czytać w umysłach morderców, z drugiej targana wewnętrznymi demonami kobieta, która sama nie jest pewna, po której stronie barykady stoi. ‘Jaskinie umarłych’ to nie tylko thriller, ale głęboka introspekcyjna opowieść o granicach ludzkiej psychiki, gdzie linia między ścigającym a ściganym staje się zatrważająco niewyraźna.

Fabularnie książka zachwyca misternie utkaną siecią wątków – od makabrycznego odkrycia zbezczeszczonego ciała w leśnej jaskini (która przywodzi na myśl słynne karkonoskie legendy), po stopniowe odsłanianie mrocznej przeszłości głównej bohaterki. Szczególnie udany jest wątek relacji Carmen z podkomisarzem Szykiem – scena, w której mężczyzna odkrywa w archiwum zdjęcie młodej Rodrigez na miejscu innej zbrodni, to mistrzostwo suspensu. Niestety, jak zauważyła część recenzentów, niektóre wątki poboczne (jak romans Leśniaka z miejscową dziennikarką) wydają się nieco sztampowe i przytłaczane przez główną narrację.

Warto zwrócić uwagę na sposób, w jaki Wolwowicz buduje klimat – opisy jeleniogórskich uliczek spowitych jesienną mgłą, czy nawiązania do lokalnych podań o Duchu Gór tworzą wyjątkową, niemal gotycką atmosferę. Szkoda tylko, że psychologiczne portrety niektórych postaci (zwłaszcza drugoplanowych) nie są równie dopracowane. Tu z pomocą przychodzi fenomenalna narracja Filipa Kosiora w wersji audio – jego sposób interpretowania dialogów Carmen, gdzie słychać jednocześnie profesjonalizm i narastającą histerię, to prawdziwy majstersztyk aktorski.

Osobiscie, ‘Jaskinie umarłych’ przypomniały mi dyskusje podczas mojego podcastu o tym, jak trudno jest utrzymać równowagę między wartką akcją a psychologiczną głębią. Wolwowicz momentami balansuje na tej granicy znakomicie (jak w scenie, gdy Carmen podczas analizy przypadku nagle zaczyna mówić w pierwszej osobie, jakby utożsamiała się ze sprawcą), ale niestety nie zawsze konsekwentnie. Brakuje mi na przykład głębszego rozwinięcia wątku zaburzeń świadomości głównej bohaterki – to potencjalnie fascynujący temat, który pozostaje nieco powierzchowny.

Podsumowując, jeśli szukacie thrillery, który zapadnie w pamięć nie tylko przez wartką akcję, ale i przez klimat oraz nietuzinkową główną postać, ‘Jaskinie umarłych’ będą dobrym wyborem. Szczególnie wersja audio, gdzie Kosior swoją interpretacją wynosi tekst na wyższy poziom. To pozycja, która – mimo pewnych niedociągnięć – pokazuje, że polski kryminał psychologiczny ma się coraz lepiej.

Z literackim pozdrowieniem, Tomasz Wiśniewski