Jedz jak geniusz. Bądź mądry, szczęśliwy i bardziej wydajny. – Max Lugavere audiobook – Rozpal swój umysł dietą geniuszy!

Opis

Cześć, miłośnicy literackich smaków i audiobookowych doznań! Tomasz Wiśniewski tu, z kolejną porcją refleksji o książce, która – dosłownie i w przenośni – daje do myślenia.

Gdy po raz pierwszy natknąłem się na „Jedz jak geniusz” Maxa Lugavere, moje wewnętrzne „ja” podzieliło się na dwa obozy: sceptyka, który widział już dziesiątki podobnych poradników, i ciekawego świata blogera, który wie, że nawet z pozoru banalne tematy mogą kryć literackie perełki. Po dwunastu godzinach z Mateuszem Bosakiem w uszach mogę śmiało powiedzieć: ta pozycja to kawał solidnej, naukowej roboty owiniętej w przystępną narrację – jak awokado w płatkach ryżowych (tak, wiem, to nieortodoksyjne połączenie, ale działa!).

Przenosząc się myślami do mojego starego mieszkania na warszawskiej Pradze, gdzie przez lata testowałem różne diety (od bezglutenowej eksperymenty, przez wegańskie próby, aż po krótki romans z keto), doceniam, jak Lugavere unika pułapek absolutystycznych twierdzeń. Jego podejście przypomina mi dyskusje z moim przyjacielem neurologiem – pełne odniesień do badań, ale bez akademickiej sztywności. Autor nie straszy, nie moralizuje, za to pokazuje zależności między tym, co ląduje na naszym talerzu, a tym, jak funkcjonuje nasz najbardziej wymagający organ – mózg.

Mateusz Bosak jako narrator to strzał w dziesiątkę. Jego głos – ciepły, ale nie przesłodzony, profesjonalny, ale pozbawiony sztucznej powagi – idealnie współgra z naukowym, lecz przystępnym charakterem książki. Szczególnie zapadły mi w pamięć fragmenty o mikrobiomie jelitowym, gdzie Bosak potrafi nadać odpowiednią intonację nawet najbardziej skomplikowanym terminom, sprawiając, że brzmią one jak fascynujące elementy thrilleru medycznego. Po latach słuchania audiobooków od „Zbrodni i kary” po najnowsze reportaże mogę śmiało powiedzieć: to jedna z lepszych interpretacji naukowej literatury, jakie miałem przyjemność słuchać.

Książka Lugavere wyróżnia się na tle innych pozycji z półki „zdrowy styl życia” kilkoma aspektami. Po pierwsze, łączy twarde dane naukowe z praktycznymi poradami – nie znajdziemy tu magicznych rozwiązań w stylu „jedz jagody goji i żyj 150 lat”, za to przystępnie wyjaśnione mechanizmy działania różnych składników odżywczych. Po drugie, autor nie unika tematów kontrowersyjnych (jak wpływ glutenu czy tłuszczów nasyconych), ale przedstawia je z rzadko spotykanym wyważeniem. I wreszcie – co dla mnie, wielbiciela popkultury, szczególnie ważne – znajdziemy tu mnóstwo odniesień do współczesnego stylu życia, od wpływu stresu cyfrowego po konsekwencje nieprzespanych nocy spędzonych na serialowych maratonach.

Nie oznacza to jednak, że „Jedz jak geniusz” to pozycja bez wad. Momentami odnosiłem wrażenie, że niektóre zalecenia (jak całkowita eliminacja glutenu czy nabiału) przedstawione są zbyt kategorycznie, zwłaszcza że – jak sam autor przyznaje – badania w tej dziedzinie ciągle ewoluują. Przypomina mi to moje własne doświadczenia z dietami, gdy entuzjastycznie wdrażałem nowe zalecenia, by po czasie odkrywać, że nauka zweryfikowała niektóre tezy. Warto też pamiętać, że – jak zauważają niektórzy recenzenci – nie każdy ma dostęp czy środki na organiczną żywność premium, co może budzić frustrację przy lekturze niektórych rozdziałów.

Porównując „Jedz jak geniusz” do innych książek z tego nurtu, widzę wyraźne podobieństwa do prac Davida Perlmuttera (zwłaszcza „Grain Brain”), ale Lugavere idzie o krok dalej w popularyzacji nauki. Gdzie Perlmutter czasem brzmi jak profesor wykładający studentom medycyny, tak Lugavere przypomina raczej starszego, mądrzejszego kolegę, który dzieli się swoją wiedzą przy kawie. Jeśli zaś chodzi o rodzimą konkurencję, to polscy autorzy (jak np. w „Zamień chemię na jedzenie”) częściej skupiają się na ogólnych zasadach zdrowego odżywiania, podczas gdy Lugavere specjalizuje się w neurologicznych aspektach diety.

Czy warto sięgnąć po tę pozycję? Moja odpowiedź brzmi: tak, ale z głową. To świetne kompendium wiedzy, które może stać się inspiracją do zmian, ale – jak sam autor podkreśla – nie zastąpi konsultacji z lekarzem czy dietetykiem. Dla mnie osobiście „Jedz jak geniusz” to nie tylko źródło informacji, ale też przypomnienie, że troska o mózg to nie chwilowa moda, a długoterminowa inwestycja – jak dobra książka, do której wraca się po latach i odkrywa na nowo.

Na koniec – jak mawiał mój ulubiony profesor: „Nie ma głupich pytań, są tylko głupie odpowiedzi”. Więc jeśli macie wątpliwości dotyczące diety i mózgu, sięgnijcie po tę pozycję, ale nie bójcie się zadawać pytań i szukać własnych odpowiedzi. Smacznego… słuchania! Wasz Tomasz Wiśniewski.