Johnny. Powieść o księdzu Janie Kaczkowskim – Maciej Kraszewski audiobook – Prawdziwa historia, która chwyta za serce i zmienia życie

Opis

Drodzy Miłośnicy Literatury z Duszą,

Gdy po raz pierwszy sięgnęłam po audiobook “Johnny. Powieść o księdzu Janie Kaczkowskim” Macieja Kraszewskiego, nie spodziewałam się, że ta historia wniknie we mnie jak bolesne, ale potrzebne światło. Jako krytyczka przyzwyczajona do analizowania tekstów przez pryzmat struktury i narracji, tym razem zostałam rozbrojona prostotą i autentycznością tej opowieści. To nie jest zwykła biografia – to literacka ikona, która stawia nas twarzą w twarz z pytaniami o istotę człowieczeństwa.

Przypomina mi się moja wizyta w hospicjum kilka lat temu, gdzie przypadkiem trafiłam na wykład księdza Kaczkowskiego. Jego słowa o “życiu na pełnej petardzie” w kontekście cierpienia wydawały mi się wtedy paradoksalne. Dopiero teraz, słuchając tej opowieści w interpretacji samego autora, zrozumiałam głębię tego przesłania. Kraszewski jako narrator jest niczym przewodnik po labiryncie ludzkich słabości i duchowej siły – jego głos ma tę szczególną właściwość, że potrafi być jednocześnie twardy jak morski wiatr i ciepły jak letnie słońce.

Analizując warstwę literacką, muszę zwrócić uwagę na mistrzowskie połączenie dwóch perspektyw – Patryka Galewskiego i samego autora. To zabieg, który w teorii literatury znamy jako polifoniczność narracji, ale tutaj osiąga on szczególną moc przez swoją prawdziwość. Jak w “Dżumie” Camusa, gdzie dżuma jest tylko pretekstem do pokazania ludzkich postaw, tak tutaj choroba księdza Jana staje się zwierciadłem dla naszych własnych wyborów.

Techniczna strona audiobooka zasługuje na uwagę. Oprawa muzyczna, choć przez niektórych uważana za irytującą, dla mnie stanowiła ważny element budujący nastrój – jak w dobrym filmie dokumentalnym, gdzie muzyka nie ilustruje, ale współtworzy emocje. Drobne niedoskonałości techniczne (momentami zbyt głośne uderzenia instrumentów) bledną wobec siły przekazu.

Porównując “Johnny’ego” do innych współczesnych biografii, widzę wyraźnie, że mamy do czynienia z gatunkiem hybrydowym – gdzie reportaż spotyka się z powieścią rozwojową, a wywiad przeplata się z esejem filozoficznym. To trochę jak gdyby Kapuściński napisał “Ojca Chrzestnego”, ale zamiast mafii była w nim bezwarunkowa miłość.

Dla kogo jest ta pozycja? Dla wszystkich, którzy w literaturze szukają nie tylko rozrywki, ale i duchowego wstrząsu. Dla tych, którzy jak ja, potrzebują czasem przypomnienia, że “być” jest ważniejsze niż “mieć”. I dla sceptyków, którzy wątpią, czy jedna osoba może zmienić czyjeś życie.

Z literackim pozdrowieniem, które dziś nabiera szczególnego znaczenia,
Zofia Kowalska