Kłamstwa mojej żony – Dorota Glica audiobook – Tajemnice, które zmrożą ci krew w żyłach

Opis

Szanowni Miłośnicy Literatury i Słuchacze Audiobooków,

Gdy po raz pierwszy zetknąłem się z „Kłamstwami mojej żony” Doroty Glicy, moje doświadczenie badacza literatury natychmiast kazało mi się zastanowić: jak ta współczesna opowieść psychologiczna wpisuje się w bogatą tradycję polskiej prozy kryminalnej? Po dokładnym przesłuchaniu audiobooka w wykonaniu Agaty Skórskiej, Gabrieli Jaskuły, Nikodema Kasprowicza i Katarzyny Nowak, mogę stwierdzić, że mamy do czynienia z pozycją, która – choć niepozbawiona wad – oferuje słuchaczom intrygujące doświadczenie literackie.

Z perspektywy historyka literatury, konstrukcja „Kłamstw mojej żony” przypomina mi klasyczne dzieła polskiego realizmu psychologicznego, gdzie pozornie zwyczajne środowisko staje się sceną dla głębokich dramatów ludzkich. Akcja rozgrywająca się w podwarszawskiej miejscowości nie jest przypadkowa – to celowy zabieg autorki, by pokazać, że nawet w najbliższym nam otoczeniu mogą kryć się mroczne tajemnice. Ta konwencja „domestic noir” znakomicie sprawdza się w polskich realiach, gdzie tradycyjnie silne więzi rodzinne często stają się zarzewiem konfliktów.

Wielogłosowa narracja, realizowana przez czworo lektorów, to niewątpliwy atut tego audiobooka. Każdy z bohaterów – mąż (Nikodem Kasprowicz), żona (Agata Skórska), a także dwie inne postaci (Gabriela Jaskuła i Katarzyna Nowak) – otrzymuje indywidualny głos, co znakomicie oddaje różnice w ich perspektywach. Szczególnie udane jest wykonanie Agaty Skórskiej, która mistrzowsko oddaje stan psychiczny kobiety cierpiącej na amnezję. Jej głos, pełen niepewności i wewnętrznego napięcia, doskonale współgra z konstrukcją postaci.

Z punktu widzenia analizy literackiej, powieść Glicy operuje ciekawym zabiegiem stopniowego odsłaniania prawdy. Każdy rozdział przynosi nowe informacje, które zmuszają słuchacza do ciągłego weryfikowania swoich przypuszczeń. Ta technika narracyjna, znana choćby z „Zaginionej dziewczyny” Gillian Flynn, w polskim wydaniu zyskuje dodatkowy wymiar dzięki specyficznej mentalności bohaterów. Ich sposób myślenia, reakcje, a nawet język są głęboko zakorzenione w polskiej rzeczywistości społecznej.

Jednakże, jako badacz przyzwyczajony do precyzji konstrukcji literackiej, muszę wskazać na pewne niedociągnięcia. Niektóre wątki, jak postać Izy wspomniana przez jednego z recenzentów, rzeczywiście pozostają niedopowiedziane. W tradycji polskiej szkoły kryminalnej, gdzie każdy element fabuły zwykle ma swoje uzasadnienie, takie pominięcia mogą irytować bardziej wymagających słuchaczy. Również niektóre zwroty akcji wydają się nieco naciągane, co może budzić wątpliwości co do logiki rozwoju wydarzeń.

Doświadczenie słuchania tego audiobooka przypomniało mi dyskusje ze studentami o współczesnej polskiej prozie kryminalnej. Podobnie jak w przypadku najlepszych dzieł tego gatunku, „Kłamstwa mojej żony” nie tylko dostarczają rozrywki, ale także skłaniają do refleksji nad naturą prawdy w relacjach międzyludzkich. Technika wielogłosowości zastosowana w audiobooku dodatkowo potęguje to wrażenie, pozwalając słuchaczowi na własną interpretację wydarzeń.

Porównując wykonanie tego audiobooka z innymi polskimi produkcjami, należy docenić staranność w doborze lektorów. W przeciwieństwie do niektórych recenzentów, nie uważam, by głosy były męczące – wręcz przeciwnie, ich zróżnicowanie stanowi atut. Szczególnie Nikodem Kasprowicz jako mąż głównej bohaterki znakomicie oddaje emocjonalną ambiwalencję swojej postaci – od troski po ukrywaną agresję.

Z punktu widzenia kulturowego, powieść Glicy wpisuje się w nurt współczesnej literatury, która bada kryzys tradycyjnych wartości rodzinnych. W polskim kontekście, gdzie rodzina odgrywa szczególną rolę, takie tematy nabierają dodatkowej ostrości. Audiobook, dzięki swojej formie, potęguje wrażenie autentyczności – słyszymy bohaterów takimi, jakimi mogliby być nasi sąsiedzi czy znajomi.

Dla miłośników gatunku, „Kłamstwa mojej żony” w wersji audio to propozycja warta uwagi. Choć nie jest to dzieło doskonałe, oferuje solidną porcję emocji i intelektualnej stymulacji. Po sześciu godzinach i trzydziestu dziewięciu minutach słuchania pozostaje uczucie niedosytu – nie tyle z powodu niedociągnięć konstrukcyjnych, ile z chęci dalszego zgłębiania tajemnic przedstawionych bohaterów. I być może właśnie to jest największym komplementem dla tej produkcji.

Z literackim pozdrowieniem,
Adam Nowak