Krwawy obowiązek. Polina – Amelia Sowińska audiobook – Miłość i nienawiść splatają się w mafijnym tańcu

Opis

Cześć, miłośnicy mocnych wrażeń i literackich emocji!

Gdy tylko usłyszałem o premierze audiobooka „Krwawy obowiązek. Polina” Amelii Sowińskiej, wiedziałem, że to musi być coś specjalnego. Jako człowiek, który od lat analizuje popkulturę i śledzi literackie trendy, od razu wyczułem, że ta pozycja wpisuje się w obecny boom na romanse mafijne. Ale czy to tylko kolejna schematyczna historia, czy coś więcej? Postanowiłem sprawdzić to osobiście, zanurzając się w świat Poliny i Franco podczas swoich porannych biegów nad Wisłą – mój ulubiony sposób na obcowanie z audiobookami.

Środowisko mafijne od zawsze fascynowało twórców, ale dopiero od niedawna stało się tak popularnym tłem dla romansów. Pamiętam, jak kilka lat temu analizowałem dla mojego bloga fenomen serii „365 dni” Blanki Lipińskiej i jak ta książka podzieliła czytelników. „Krwawy obowiązek” idzie podobną drogą, ale – o dziwo – robi to bardziej subtelnie i z większym wyczuciem psychologicznym.

Akcja książki kręci się wokół Poliny Durov, córki mafijnego bossa, która za wszelką cenę stara się uniknąć małżeństwa z rozsądku. Jej plany krzyżuje powrót Franco Callaro – byłego narzeczonego, który niegdyś złamał jej serce. To, co zaczyna się jako przymusowy związek oparty na nienawiści, powoli przekształca się w coś znacznie bardziej złożonego. Amelia Sowińska sprawnie żongluje emocjami, pokazując, jak cienka jest granica między miłością a nienawiścią.

Co mnie szczególnie urzekło, to sposób, w jaki autorka portretuje świat mafii. Nie jest to czarno-biały obraz znany z filmów akcji, ale skomplikowany system relacji, gdzie tradycja miesza się z brutalnością, a lojalność wystawiana jest na ciągłe próby. Przypomina mi to nieco dyskusje, które prowadziłem na moim podcaście o reprezentacji świata przestępczego w polskiej literaturze – od „Króla” Szczepana Twardocha po „Pokot” Olgi Tokarczuk.

Agnieszka Baranowska jako narratorka to strzał w dziesiątkę. Jej głos idealnie oddaje zarówno twardość Poliny, jak i jej ukrywaną wrażliwość. Szczególnie zapadła mi w pamięć scena, w której Polina po raz pierwszy od lat staje twarzą w twarz z Franco – Baranowska potrafiła oddać całą gamę emocji: od nienawiści przez strach po tłumioną fascynację. Jej interpretacja męskich postaci też zasługuje na uznanie – głos Franco brzmi dostatecznie męsko i władczo, bez przerysowania.

Technicznie audiobook stoi na wysokim poziomie. Produkcja Wydawnictwa NieZwykłe nie zawiera żadnych rozpraszających szmerów czy nierówności w nagraniu. 14 godzin i 47 minut słuchania mija niepostrzeżenie, co jest zasługą zarówno wciągającej fabuły, jak i świetnego wykonania.

Nie oznacza to jednak, że książka jest pozbawiona wad. Momentami miałem wrażenie, że niektóre wątki są nieco przeciągnięte, a pewne sytuacje – przewidywalne. Sceny erotyczne, choć dobrze napisane, czasami sprawiają wrażenie wstawionych na siłę, by spełnić oczekiwania gatunku. To częsty problem w romansach mafijnych, o którym dyskutowałem z czytelnikami podczas ostatniego spotkania autorskiego.

Porównując „Krwawy obowiązek” do innych pozycji z tego nurtu, muszę przyznać, że Sowińska wypada korzystnie. Jej styl jest bardziej wyrafinowany niż u Cory Reilly, a postaci – lepiej zarysowane psychologicznie niż u Penelope Sky. Jeśli ktoś szuka polskiego odpowiednika tych autorek, z czystym sumieniem mogę polecić ten tytuł.

Dla kogo jest ten audiobook? Na pewno dla fanów romansów z nutką sensacji. Dla tych, którzy lubią, gdy emocje sięgają zenitu, a bohaterowie muszą mierzyć się nie tylko ze sobą nawzajem, ale i z okrutnymi zasadami świata, w którym przyszło im żyć. To także dobra propozycja dla osób dopiero zaczynających przygodę z romansami mafijnymi – język jest przystępny, a świat przedstawiony na tyle jasno, że nawet nowicjusze nie będą się gubić.

Słuchając „Krwawy obowiązek. Polina”, kilkukrotnie łapałem się na tym, że moje poranne biegi przeciągają się nieplanowanie – po prostu nie mogłem się oderwać. To chyba najlepsza rekomendacja, jakiej mogę udzielić. Amelia Sowińska potwierdza, że polskie romanse mafijne mają się świetnie, a Agnieszka Baranowska dodaje im głębi swoją interpretacją. Czekam na kolejne części serii – tym razem pewnie od razu w wersji audio, bo ta forma wydaje się być idealna dla tak emocjonalnych historii.

Do usłyszenia przy kolejnych literackich odkryciach – może znów nad Wisłą, z dobrym audiobookiem w uszach? Tomasz Wiśniewski