Lost Friends – Aleksandra Negrońska audiobook – Tajemnica, która wciąga jak wir!

Opis

Cześć, miłośnicy dobrej literatury i słuchowisk! Tomasz Wiśniewski tu, z kolejną dawką audiobookowych wrażeń prosto z mojego kulturowego radaru.

Gdy tylko zobaczyłem nowość od Aleksandry Negrońskiej – „Lost Friends” – moje wewnętrzne „detektory bestsellerów” natychmiast zaczęły piszczeć. Ta autorka, znana z „Clone!”, od lat dostarcza młodzieżówkę z prawdziwym jajem (przepraszam za kolokwializm, ale tak to czuję). A gdy dowiedziałem się, że narratorką jest Katarzyna Nowak, której głos pamiętam jeszcze z radiowych czasów, wiedziałem, że to musi być hit.

Zanim jednak wsiąkłem w słuchowisko, przypomniała mi się moja własna przygoda z serią „Friends”. Pamiętam, jak rok temu analizowałem dla Was na blogu fenomen tej serii – dlaczego akurat te książki tak rezonują z polską młodzieżą? Odpowiedź przyszła sama, gdy podczas jednego z moich podcastów dostałem wiadomość od słuchaczki: „To są nasze współczesne «Moralności pani Dulskiej», tylko w wersji Gen Z”. I coś w tym jest! Negrońska ma ten sam dar obserwacji społecznej, co Gabriela Zapolska, tylko że jej bohaterowie zamiast w kamienicach, żyją w świecie social mediów i globalnych karier.

Ale do rzeczy – „Lost Friends” to siódma część serii (choć danych Storytela coś się poplątało z numeracją), skupiająca się na Michale Torresie. Chłopak ucieka z Londynu do Nowego Jorku, uciekając przed wspomnieniami byłej miłości i… no właśnie, czy na pewno przed nimi? Bo jak to w dobrym YA bywa, nic nie jest czarno-białe. Michael to postać z krwi i kości – ambitny muzyk, który z jednej strony pragnie sławy, z drugiej boi się konsekwencji bycia sobą. Ileż to razy sam spotykałem takich Michaelów na mojej drodze – zarówno w realu, jak i w innych książkach!

Co wyróżnia tę część? Przede wszystkim mistrzowsko poprowadzony wątek „ukrytego twórcy”. Michael pisze hit dla gwiazdy popu, ale zgadza się na warunek: nikt nie może wiedzieć, że to on jest autorem. I tu Negrońska pokazuje pazur – świetnie oddaje tę współczesną schizofrenię pokolenia, które z jednej strony pragnie autentyczności, z drugiej boi się konsekwencji bycia sobą. Przypomina mi to trochę dyskusję, którą prowadziłem ostatnio na Twitterze o polskich influencerach – jak bardzo ich „prawdziwe życie” jest tak naprawdę starannie wyreżyserowanym spektaklem?

A teraz o warstwie audio – Katarzyna Nowak to absolutna klasa sama w sobie. Jej głos ma tę unikalną cechę, że potrafi być jednocześnie młody i dojrzały, co idealnie pasuje do narracji Michaela. Szczególnie urzekło mnie, jak odtwarzała jego wewnętrzne rozterki – słychać było każdy wahający się ton, każde zawahanie. A scena, w której Michael po raz pierwszy słyszy „swój” hit w radiu? Gęsia skórka! Nowak zagrała to tak, że przez moment sam poczułem ten dziwny mix dumy i paniki.

Porównując do innych produkcji z serii, ta część jest zdecydowanie bardziej „muzyczna”. I tu ukłon w stronę producentów audiobooka – dodane efekty dźwiękowe (jak echo w studiu nagraniowym czy szum ulicy Nowego Jorku) działają jak kropka nad „i”. To nie jest po prostu czytana książka – to pełnoprawne słuchowisko. Szkoda tylko, że nie udało się wstawić prawdziwej piosenki Michaela – ale może to i lepiej, bo wyobraźnia słuchacza często tworzy lepsze hity niż rzeczywistość.

Dla kogo jest „Lost Friends”? Dla każdego, kto kiedykolwiek czuł, że musi wybierać między marzeniami a uczuciami. Dla tych, którzy lubią gdy książka nie daje łatwych odpowiedzi. I przede wszystkim – dla fanów dobrego YA, które nie boi się trudnych tematów. Bo choć fabuła skupia się na muzycznych ambicjach, to tak naprawdę jest to opowieść o cenie, jaką płacimy za ukrywanie prawdy – przed światem i przed sobą.

Co mogłoby być lepsze? Może trochę więcej polskiego kontekstu – czasem miałem wrażenie, że akcja mogłaby się równie dobrze toczyć w Warszawie czy Krakowie. Ale to tylko moje fanowskie gdybanie. Aha, i ostrzegam – jak każda dobra książka Negrońskiej, „Lost Friends” zostawia pewien niedosyt… ale właśnie po to są kolejne części, prawda?

Na koniec mała refleksja – słuchając o Michaelu, nie mogłem oprzeć się wrażeniu, że współczesna literatura młodzieżowa staje się czymś w rodzaju lustra dla nas wszystkich. Nie ważne, czy masz 16 czy 36 lat – każdy nosi w sobie jakiegoś „Michaela”, który boi się pokazać światu swoje prawdziwe oblicze. I może właśnie dlatego audiobooki jak ten są tak ważne – bo dają nam bezpieczną przestrzeń, by przez chwilę poczuć, że nie jesteśmy sami ze swoimi tajemnicami.

No to lecę dalej – czeka mnie analiza nowego polskiego kryminału, o którym już krążą plotki, że to „Władca Pierścieni” wśród thrillerów. Ale o tym już w następnym wpisie! Trzymajcie się ciepło i… słuchajcie więcej audiobooków! Wasz Tomasz.
Tomasz Wiśniewski