Love Me, My Dear – Martyna Keller audiobook – Zakazana miłość, która rozpala zmysły

Opis

Drodzy miłośnicy literackich podróży,

Gdy tylko usłyszałam o premierze audiobooka “Love Me, My Dear” Martyny Keller, moje literackie serce zabiło mocniej. Jako krytyczka zafascynowana współczesną prozą kobiecą, z niecierpliwością sięgnęłam po tę pozycję, gotowa na analizę kolejnego głosu w polskiej scenie romansów. I muszę przyznać, że ta ponad 13-godzinna podróż z Dream Callahan i Rhodesem Covingtonem okazała się doświadczeniem, które – choć niepozbawione wad – na długo zapadnie mi w pamięć.

Martyna Keller, autorka wciąż stosunkowo mało znanej w szerszym obiegu, sięga po klasyczny już motyw zakazanej miłości między uczennicą a nauczycielem, nadając mu jednak współczesny, artystyczny sznyt. Akcja osadzona w elitarnej akademii sztuki w Kolorado od razu przywiodła mi na myśl własne doświadczenia z czasów studiów na Uniwersytecie Warszawskim. Pamiętam, jak podczas mojego seminarium magisterskiego dyskutowaliśmy o tym, jak środowiska artystyczne – niby otwarte i postępowe – często bywają przestrzenią najbardziej okrutnych hierarchii i niepisanych zasad. Keller, jak się okazuje, doskonale uchwyciła tę ambiwalencję.

Główna bohaterka, dwudziestoletnia Dream, marzy o nauce u legendarnego Rhodesa Covingtona, by po przybyciu na miejsce odkryć, że jej idol to zimny, władczy dyrektor, wzbudzający strach wśród studentów. Ten kontrast między wyobrażeniem a rzeczywistością to jeden z najmocniejszych punktów powieści. Keller zgrabnie gra czytelniczymi oczekiwaniami – z jednej strony serwuje nam gorący romans z elementami erotyki (ostrzegam pruderyjnych – scen jest sporo i są dość śmiałe), z drugiej zaś portretuje bolesne zderzenie młodzieńczych ideałów z systemem, który potrafi złamać nawet najtwardszych.

Jeśli chodzi o wykonanie audiobooka, Diana Giurow jako narratorka sprawdziła się znakomicie. Jej głos – jednocześnie ciepły i pełen wewnętrznego napięcia – idealnie współgra z charakterem Dream. Szczególnie udane są fragmenty, w których bohaterka przeżywa wewnętrzne rozterki – Giurow potrafi oddać całą gamę emocji, od nieśmiałego pożądania po gniew i rozczarowanie. Jedynie w interpretacji męskich dialogów czasami brakowało mi większej różnorodności – głos Rhodesa czasem zlewał się z wypowiedziami innych męskich postaci.

Analizując warstwę literacką, muszę przyznać, że Keller ma niezły zmysł do budowania napięcia. Scena erotycznego tańca na latarni, która staje się punktem zwrotnym fabuły, została opisana z iście filmową precyzją. Jednak jako krytyczka zauważam też pewne niedociągnięcia – rozwój relacji między głównymi bohaterami bywa momentami zbyt gwałtowny, a niektóre wątki (jak np. konflikty między studentami) pozostają niedopracowane. To trochę tak, jakby autorka, skupiając się na gorącym romansie, nieco zaniedbała inne aspekty świata przedstawionego.

Porównując “Love Me, My Dear” do innych współczesnych polskich romansów, widzę wyraźne podobieństwa do twórczości Anny Langner czy Agnieszki Lingas-Łoniewskiej – te same intensywne emocje, ta sama mieszanka romantyzmu i erotyki. Jednak Keller dodaje do tego wyraźny rys artystyczny, który nadaje jej powieści nieco inny charakter. To nie jest zwykły romans, ale opowieść o sztuce, pasji i cenie, jaką czasem płaci się za spełnienie marzeń.

Komu poleciłabym tę pozycję? Z pewnością miłośnikom gatunku, którzy szukają czegoś więcej niż lekkiej lektury na jeden wieczór. To audiobook, który – mimo pewnych potknięć – potrafi wciągnąć i skłonić do refleksji. Szczególnie docenią go ci, którzy w literaturze szukają nie tylko rozrywki, ale też pewnego rodzaju artystycznego przeżycia. Ja sama, słuchając historii Dream, wielokrotnie odnosiłam wrażenie, że obcuję nie tylko z romansem, ale też z pewną formą literackiego performansu.

Czy “Love Me, My Dear” to arcydzieło? Nie. Czy to wciągająca, emocjonalna podróż, która na długo zostaje w pamięci? Zdecydowanie tak. I choć niektóre recenzje (jak ta Lavry) wskazują na przewidywalność fabuły, ja uważam, że Keller udało się stworzyć świat na tyle sugestywny, że jego schematyczność w pewnym momencie przestaje mieć znaczenie. To trochę jak z dobrym spektaklem teatralnym – nawet jeśli znamy zakończenie, liczy się sposób, w jaki zostanie opowiedziane.

Z literackim pozdrowieniem,
Zofia Kowalska