Lux perpetua. Część 2 – Andrzej Sapkowski audiobook – Epicka podróż przez mrok i miłość średniowiecza

Opis

Drodzy miłośnicy literatury i historii,

Kiedy po raz pierwszy sięgnąłem po audiobook „Lux Perpetua. Część 2” Andrzeja Sapkowskiego, nie spodziewałem się, że ta podróż przez husyckie Czechy i Śląsk tak głęboko mnie poruszy. Jako badacz literatury polskiej, który lata spędził na analizie sposobów, w jakie historia przenika fikcję, znalazłem w tym dziele coś wyjątkowego – mistrzowskie połączenie epickiej opowieści z historycznym detalem, które tylko Sapkowski potrafi tak naturalnie utkać. Narracja Zespołu lektorów dodatkowo ożywia ten świat, sprawiając, że słuchanie staje się niemal namacalnym doświadczeniem średniowiecznej zawieruchy.

Trylogia husycka, której „Lux Perpetua” jest zwieńczeniem, to dla mnie więcej niż tylko fantastyka historyczna. To opowieść o ludzkich namiętnościach, moralnych dylematach i brutalności czasów, w których litość była słowem obcym. Reynevan, nasz protagonista, to postać pełna sprzeczności – medyk i idealista, który zmuszony jest stać się szpiegiem i mścicielem. Jego droga od młodzieńczej naiwności do tragicznej dojrzałości przypomina mi dyskusje, jakie prowadziłem ze studentami na temat literackich bohaterów uwikłanych w historię. Pamiętam, jak kiedyś, podczas zajęć o literaturze polskiej, jeden z moich uczniów porównał Reynevana do średniowiecznego everymana – człowieka, który chce dobrze, ale los i epoka nieustannie rzucają mu kłody pod nogi. „Lux Perpetua” jest właśnie takim lustrem, w którym odbija się zarówno wielkość, jak i kruchość ludzkiego ducha.

Od strony tematycznej, Sapkowski nie zawodzi. Wojenne okrucieństwo kontrastuje tu z subtelnymi, niemal rycerskimi wątkami miłosnymi między Reynevanem a Juttą. To historia, która – jak mawiał Gombrowicz – „żyje w nas i przez nas”. Autor z wyczuciem splata losy jednostki z wielką polityką, oferując słuchaczowi nie tylko przygodę, ale i refleksję nad tym, co znaczy być człowiekiem w czasach chaosu. Analizując głębiej, można dostrzec, jak Sapkowski bawi się konwencją – odwołania do husyckich ideałów, ironia wobec religijnej hipokryzji i humor, który rozładowuje napięcie, są znakami rozpoznawczymi jego stylu. To nie tylko klasyka polskiej fantastyki, ale i dzieło, które z powodzeniem mogłoby stanąć obok „Imienia róży” Eco – choć w bardziej swojskim, polskim wydaniu.

Przejdźmy jednak do samego audiobooka, bo to przecież doświadczenie słuchowe jest tu kluczowe. Zespół lektorów, który podjął się narracji, zasługuje na najwyższe pochwały. Każdy głos wnosi coś nowego – od chropowatej powagi w scenach batalistycznych po delikatność w momentach intymnych. Słychać, że produkcja została dopracowana w najmniejszych szczegółach: odgłosy tła, jak szczęk mieczy czy odległe krzyki, budują atmosferę, która wciąga bez reszty. Pamiętam, jak kiedyś, podczas długiego spaceru po krakowskich Plantach, słuchałem fragmentu o husyckich wyprawach – i choć wokół mnie szumiał współczesny świat, czułem się, jakbym przeniósł się wprost na pola bitewne XV wieku. To właśnie siła dobrze zrealizowanego audiobooka – potrafi zaczarować codzienność.

Czy „Lux Perpetua” ma jakieś wady? Być może. Niektórzy słuchacze, jak Marta w swojej recenzji, zauważyli, że pewne wątki mogłyby być bardziej rozwinięte. Finał, choć zaskakujący, dla części odbiorców może wydawać się zbyt pospieszny. Osobiście jednak widzę w tym celowy zabieg – Sapkowski nie daje nam łatwych odpowiedzi, zmuszając do samodzielnego dopowiedzenia losów bohaterów. To wyzwanie, które doceniam jako badacz literatury, choć rozumiem, że dla kogoś szukającego zamknięcia wszystkich wątków może być to lekkie rozczarowanie.

Porównując „Lux Perpetua” do innych dzieł Sapkowskiego, jak choćby „Wiedźmina”, widzę ewolucję jego warsztatu. O ile Geralt jest bohaterem większym niż życie, o tyle Reynevan pozostaje bliższy nam, zwykłym śmiertelnikom. Trylogia husycka ma w sobie więcej historycznej powagi, mniej zaś baśniowego rozmachu – i w tym tkwi jej siła. Jeśli miałbym polecić ten audiobook, skierowałbym go do tych, którzy cenią sobie literaturę z duszą, taką, która nie tylko bawi, ale i zmusza do myślenia. Fani fantastyki historycznej, miłośnicy średniowiecza czy po prostu ci, którzy lubią wciągające słuchowiska, znajdą tu coś dla siebie.

Na poziomie osobistym, „Lux Perpetua” przywołała we mnie wspomnienia z czasów, gdy jako młody doktorant analizowałem literaturę polską w kontekście historycznym. Pamiętam, jak wertowałem stare kroniki, próbując zrozumieć, co kierowało ludźmi w tamtych mrocznych czasach. Słuchając Sapkowskiego, czułem, że te suche fakty ożywają – że husyckie krucjaty, o których czytałem, nagle zyskały głos, zapach i emocje. To doświadczenie, które polecam każdemu, kto chce nie tylko słuchać, ale i poczuć literaturę.

Z literackim pozdrowieniem, Adam Nowak