My, dzieci z dworca ZOO – Christiane F. audiobook – Wstrząsająca podróż w otchłań uzależnienia

Opis

Drodzy Miłośnicy Literackich Mroków,

Gdy po raz pierwszy sięgnąłem po audiobook “My, dzieci z dworca ZOO”, spodziewałem się kolejnej opowieści o mrocznych zakamarkach ludzkiej duszy. Ale to, co znalazłem, przekroczyło moje najśmielsze oczekiwania. Ta książka to nie tylko dokument – to głęboko poruszające świadectwo, które wbija się w pamięć jak nóż w miękkie drewno.

Christiane F., a właściwie Christiane Vera Felscherinow, opowiada swoją historię z taką szczerością, że aż boli. Jej relacja z berlińskiego półświatka lat 70., gdzie dzieciństwo zostało zastąpione przez heroinę, a niewinność sprzedana za kolejne ‘działki’, to prawdziwy literacki cios poniżej pasa. Jako badacz ludzkich zachowań w ekstremalnych warunkach, muszę przyznać, że rzadko spotyka się tak wstrząsające połączenie autentyzmu i literackiej siły.

Aleksandra Tomaś, która podjęła się narratorskiego wyzwania, zrobiła coś niezwykłego. Jej dziecięcy niemal głos, który mógłby czytać bajki, kontrastuje z mroczną treścią, potęgując dramatyzm opowieści. To tak, jakby sama Christiane opowiadała swoją historię – słychać w tym głosie zarówno dziecięcą naiwność, jak i przedwczesną, narkotykową starość. Tomaś mistrzowsko balansuje między emocjami, nie popadając przy tym w tani melodramatyzm.

Pamiętam, jak podczas moich badań nad psychologią uzależnień trafiłem na podobną historię w Krakowie lat 90. Młoda dziewczyna, ‘dziecko’ z Dworca Głównego, które mogłoby być polską Christiane. Ta paralela między Berlinem Zachodnim a powojenną Polską uderza mnie za każdym razem, gdy wracam do tej książki. To uniwersalna opowieść o samotności w tłumie, o głodzie miłości, który próbuje się zaspokoić igłą i prochem.

QES Agency zadbało o jakość produkcji – dźwięk jest czysty, a tempo narracji pozwala zarówno na chłonięcie treści, jak i na konieczne niekiedy przerwy na złapanie oddechu. Dwanaście godzin słuchania to spore wyzwanie, ale warto podjąć je w całości – tak jak warto przeczytać tę książkę do ostatniej strony, choć niektóre sceny chciałoby się wymazać z pamięci.

Porównania? Owszem, “Pamiętnik narkomanki” Rosiek czy “Ćpun” Burroughsa to oczywiste punkty odniesienia. Ale “My, dzieci z dworca ZOO” ma w sobie coś więcej niż literatura faktu – to współczesna tragedia antyczna, gdzie rolę fatum pełni heroina, a chórem są krzyki z berlińskiego metra.

Czy polecam? Tak, ale z ostrożnością. To audiobook, który zostawia ślad. Jak dawka czystej heroiny – pierwsze wrażenie może zachwycać, ale konsekwencje zostają na długo. Niech posłuży jako przestroga, a nie instrukcja. I niech będzie wołaniem o większą uwagę dla tych, którzy dziś, tak jak Christiane w latach 70., szukają ucieczki od rzeczywistości w strzykawce.

W mroku refleksji, Wasz Piotr Czarny