Najduchy – Eliza Mikulska audiobook – Gdzie ogień kryje mroczne tajemnice

Opis

Cześć, fani kryminalnych tajemnic i audiobookowych przygód!

Kiedy pierwszy raz usłyszałem o „Najduchach” Elizy Mikulskiej, od razu wiedziałem, że to coś dla mnie. Kryminał osadzony w świecie strażaków, z kobietą-detektywem na czele? To brzmi jak przepis na historię, która trzyma w napięciu od pierwszej minuty. I wiecie co? Nie myliłem się – ale nie obyło się bez kilku zgrzytów, o których zaraz opowiem. „Najduchy” to drugi tom serii „Gąsior”, a ja, jako człowiek, który od lat analizuje dla swojego bloga, co sprawia, że Polacy kochają takie historie, nie mogłem przejść obok tego obojętnie. Usiadłem więc z kubkiem herbaty, założyłem słuchawki i dałem się porwać tej 15-godzinnej przygodzie w wykonaniu Ilony Chojnowskiej.

Sama fabuła zaczyna się z przytupem – strażacy znajdują w płonącym domu dwoje przerażonych dzieci, które nie wiedzą, gdzie są ich rodzice. Niedługo potem dochodzi do morderstwa młodej dziewczyny, a kolejne pożary tylko komplikują sprawę. Agata Mans, główna bohaterka, strażaczka z krwi i kości, bierze sprawy w swoje ręce i rusza na prywatne śledztwo. Brzmi znajomo? Jeśli lubicie takie klimaty jak w „Zagadkach Hidden Springs” albo polskich kryminałach z mocnymi kobiecymi postaciami, to „Najduchy” mogą was wciągnąć. Eliza Mikulska, radomianka pracująca w Straży Pożarnej, wnosi do tej historii autentyczność, której nie da się podrobić. Te opisy płonących domów, ten zapach dymu w powietrzu – czuć, że wie, o czym pisze.

A jednak coś mi tu zgrzytało. Pamiętam, jak rok temu pisałem na blogu o powieściach osadzonych w realiach powojennej Polski – ludzie chwalili je za to, że łączyły historię z nowoczesnym tempem narracji. „Najduchy” mają podobny potencjał, ale czasem gubią rytm. Dialogi bywają płytkie, jakby autorce zabrakło czasu na dopracowanie postaci. Agata Mans niby jest silną, niezależną kobietą, ale jej reakcje – jak choćby rozmyślanie nad „swoją winą” po ataku stalkera, zamiast zgłoszenia tego na policję – wydają się nienaturalne. To mnie frustrowało, bo przecież strażaczka powinna mieć więcej ikry! Inne postaci też wydają się jakby niedokończone – brak im głębi, a ich motywacje są potraktowane po łebkach.

Przejdźmy do audiobookowego doświadczenia, bo tu robi się ciekawie. Ilona Chojnowska jako narratorka miała trudne zadanie – ożywić tę historię i nadać jej emocji. I powiem wam szczerze: momentami jej się to udaje. Sceny pożarów czy napięcia, kiedy Agata zbliża się do rozwiązania zagadki, mają w sobie ten dreszczyk, który sprawia, że chcecie słuchać dalej. Ale dialogi? Fatalnie przeczytane. Głos Chojnowskiej brzmi czasem zbyt monotonnie, a akcentowanie nie zawsze oddaje intencję tekstu. Jeden z słuchaczy na X napisał, że dopiero przy prędkości 1,5x da się to wciągnąć – i coś w tym jest. Dla porównania, przypomniała mi się moja analiza adaptacji „Wojny polsko-ruskiej” na podcast – tam narrator musiał zmierzyć się z ostrym językiem i chaosem narracji, ale wyszedł z tego obronną ręką. Tutaj tego brakuje.

Temat pożarów i kryminalnych zagadek to strzał w dziesiątkę – zwłaszcza w Polsce, gdzie strażacy cieszą się ogromnym szacunkiem, a kryminały przeżywają renesans. Mikulska miała szansę stworzyć coś naprawdę wyjątkowego, łącząc te dwa światy. I w dużej mierze jej się to udało – pomysł jest świetny, a niektóre zwroty akcji, jak odkrywanie powiązań między pożarami a morderstwem, trzymają w napięciu. Ale realizacja kuleje. Dłużyzny w środku książki sprawiają, że momentami traci się zainteresowanie, a płytkość postaci nie pozwala się z nimi związać. To trochę jak zupa, która ma wszystkie składniki na pyszną pomidorówkę, ale ktoś zapomniał ją doprawić.

Porównując „Najduchy” do innych kryminałów, przypomina mi się „Pochłaniacz” Katarzyny Bondy – tam też mamy silną kobiecą bohaterkę i proceduralne śledztwo, ale całość jest lepiej sklecona. Jeśli lubicie takie klimaty, ale w bardziej dopracowanym wydaniu, sięgnijcie po Bondę. Z kolei fani lżejszych, bardziej rozrywkowych kryminałów mogą tu znaleźć coś dla siebie, pod warunkiem, że przymkną oko na niedociągnięcia.

Co do audio jakości – produkcja jest solidna, bez szumów czy innych wpadek technicznych. 15 godzin i 45 minut to sporo czasu, więc dobrze, że Lind & Co Polska zadbało o komfort słuchania. A najlepsze? Audiobook jest dostępny za darmo na niektórych platformach, jak Audioteka czy BookBeat w ramach subskrypcji – więc jeśli chcecie sprawdzić, czy to wasza bajka, nic nie stoi na przeszkodzie.

Podsumowując, „Najduchy” to audiobook z ogromnym potencjałem, który nie do końca został wykorzystany. Świetny pomysł, autentyczne tło strażackie i kilka mocnych momentów to za mało, by przymknąć oko na słabe dialogi, niedopracowane postaci i nierówną narrację. Polecam go fanom kryminałów detektywistyczno-policyjnych, którzy szukają czegoś innego niż standardowe historie o komisarzach w garniturach. Ale jeśli oczekujecie głębi i emocji na poziomie najlepszych polskich kryminałów, możecie się zawieść.

Słuchając tej historii, przypomniałem sobie, jak ważne jest, by opowieść miała duszę – nie tylko iskry, ale i prawdziwy ogień. „Najduchy” mają te iskry, ale ognia czasem brakuje. Może kolejny tom serii „Gąsior” roznieci go na dobre?

Z ogniem i pasją do dobrych historii, Tomasz Wiśniewski