Nic tu nie jest prawdą – Lisa Jewell audiobook – Mroczne sekrety wciągają jak otchłań

Opis

Cześć, miłośnicy mrocznych sekretów i podcastowych zagadek! Tomasz Wiśniewski tu, z kolejną dawką literackich wrażeń prosto z mojego bloga.

Gdy tylko zobaczyłem okładkę „Nic tu nie jest prawdą” Lisy Jewell w zapowiedziach Czwartej Strony, od razu poczułem to charakterystyczne mrowienie – ten rodzaj ekscytacji, który towarzyszy mi zawsze, gdy natrafiam na thriller psychologiczny z potencjałem. A gdy dowiedziałem się, że narratorką audiobooka jest Agnieszka Brodzik, moje oczekiwania sięgnęły zenitu. Dlaczego? Bo to połączenie autorki, która od lat mistrzowsko żongluje ludzkimi obsesjami (pamiętacie „Rodzinę obok”?), i lektorki o głosie, który potrafi być zarówno kojący, jak i niepokojąco mroczny – zapowiadało się wyśmienicie.

I wiecie co? Nie zawiodłem się. „Nic tu nie jest prawdą” to audiobook, który wciąga jak najlepsze odcinki true crime’owych podcastów – tych, przy których zapominacie o wysiadaniu na swoim przystanku. Historia Alix i Josie to literacki odpowiednik serialu, który oglądacie „na jeden raz” – z tą różnicą, że tutaj możecie słuchać wszędzie: w tramwaju, podczas gotowania, a nawet… pod prysznicem (tak, testowałem!).

Co mnie szczególnie urzekło? Lisa Jewell bierze na warsztat temat, który od kilku lat dominuje w kulturze popularnej – fascynację podcastami true crime – i przewraca go na nice. Bo oto mamy Alix, podcasterkę przyzwyczajoną do opowiadania o cudzych dramatach, która nagle sama staje się bohaterką takiej historii. To trochę jakby Joe z „You” postanowił nagrywać podcast o… sobie. Ironia sytuacji jest przepyszna, a Jewell serwuje ją z właściwym sobie, brytyjskim poczuciem humoru.

Agnieszka Brodzik jako narratorka to strzał w dziesiątkę. Jej głos potrafi być jednocześnie ciepły i niepokojąco chłodny – idealnie oddaje dwulicowość Josie. Szczególnie zapadła mi w pamięć scena, gdy Josie po raz pierwszy przekracza próg domu Alix – Brodzik gra ciszą i zmianą tembru głosu tak subtelnie, że aż włos jeży się na karku. To właśnie w takich momentach doceniam magię audiobooków – żadna lektura „tradycyjna” nie oddałaby tej atmosfery tak doskonale.

Pamiętam, jak kilka lat temu analizowałem na blogu fenomen „Dziewczyny z pociągu” i zastanawiałem się, dlaczego thrillery psychologiczne o niewiarygodnych narratorkach tak nas fascynują. „Nic tu nie jest prawdą” to kolejna cegiełka w tej dyskusji – bo Josie Fair to jedna z tych postaci, które kochacie i nienawidzicie jednocześnie. Jewell gra z naszymi sympatiami jak doświadczony pokerzysta, a Brodzik tę grę podkręca swoją interpretacją.

Dla mnie, jako wielbiciela popkulturowych eksperymentów, szczególnie interesujące było to, jak książka komentuje naszą obsesję na punkcie true crime. Alix przypomina trochę tych wszystkich youtuberów, którzy robią „makeup tutoriale” inspirowane serialowymi morderczyniami – Jewell bezlitośnie pokazuje, jak łatwo przekroczyć granicę między opowiadaniem historii a ich współtworzeniem. To trochę jak moje ulubione odcinki podcastu „Serial”, tyle że w wersji, gdzie producentka nagle odkrywa, że sama stała się tematem odcinka.

Czy są jakieś wady? Początek faktycznie rozkręca się nieco wolno – jak przyzwoity brytyjski serial, który pierwsze odcinki poświęca na budowanie atmosfery. Jedna z recenzentek słusznie zauważyła, że warto słuchać na przyspieszeniu 1.25x (przetestowałem – działa!). A jeśli szukacie thrilleru z wartką akcją od pierwszej minuty, może poczujecie lekkie zniecierpliwienie. Ale uwierzcie mi – gdy tylko Josie zacznie wchodzić Alix na głowę, nie będziecie mogli się oderwać.

Dla kogo jest ten audiobook? Dla fanów Gillian Flynn i Pauli Hawkins, oczywiście. Dla słuchaczy podcastów typu „Morderczy Manhattan”. Dla wszystkich, którzy – tak jak ja – lubią, gdy thriller bawi się konwencjami i naszymi oczekiwaniami. I przede wszystkim – dla tych, którzy doceniają, gdy świetny tekst spotyka się z idealną interpretacją. Bo Agnieszka Brodzik i Lisa Jewell to w tym przypadku duet doskonały jak… no właśnie, jak Alix i Josie. Tylko znacznie mniej toksyczny.

A jeśli już słuchaliście – dajcie znać w komentarzach, czy też mieliście ochotę sprawdzić wszystkie zamki w drzwiach po sesji z Josie Fair. Ja na wszelki wypadek zmieniłem kod w domofonie. Do usłyszenia przy kolejnym literackim dochodzeniu – może tym razem rozwiążemy zagadkę, dlaczego w thrillerach zawsze pada akurat wtedy, gdy bohater musi uciekać? 😉
Tomasz Wiśniewski