Nie pamiętam cię, córeczko – Danka Braun audiobook – Tajemnica, która wstrząśnie twoim światem

Opis

Drodzy Miłośnicy Literackich Podróży,

Gdy po raz pierwszy zetknęłam się z audiobookiem „Nie pamiętam cię, córeczko” Danki Braun, od razu poczułam ten charakterystyczny dreszczyk emocji, który towarzyszy mi zawsze, gdy natrafiam na historię eksplorującą zakamarki ludzkiej psychiki. Ta powieść, wydana przez Wydawnictwo Prozami w lutym 2024 roku, to nie tylko opowieść o utracie pamięci, ale przede wszystkim głęboka refleksja nad tym, co tak naprawdę definiuje naszą tożsamość. Jako osoba, która od lat analizuje współczesną literaturę polską, szczególnie tę poruszającą tematy kobiece i psychologiczne, nie mogłam przejść obok tej pozycji obojętnie.

Fabuła osadzona w Krakowie – mieście, które samo w sobie jest pełne tajemnic i literackich inspiracji – wprowadza nas w świat Laury, młodej kobiety, która po urazie głowy traci pamięć. Jej spotkanie z mężczyzną podającym się za jej męża i ojca ich córeczki staje się punktem wyjścia do rozważań nad naturą zaufania, miłości i manipulacji. To właśnie ten wątek szczególnie mnie poruszył, przypominając mi dyskusje, które prowadziłam z kolegami po fachu podczas konferencji poświęconych narracji w literaturze kobiecej. Jak często nasze życie przypomina konstrukcję, którą ktoś dla nas wymyślił? Czy nasze wspomnienia to tylko opowieści, które sobie wmawiamy?

Danka Braun, autorka znana z umiejętności łączenia wątków obyczajowych z nutą tajemnicy, tym razem poszła o krok dalej. Jej bohaterka nie tylko kwestionuje swoją przeszłość, ale też staje przed moralnym dylematem: czy lepiej żyć w wygodnym kłamstwie, czy zmierzyć się z bolesną prawdą? Ta ambiwalencja jest zresztą charakterystyczna dla współczesnej prozy psychologicznej, którą tak lubię analizować w swoich esejach. Braun zręcznie balansuje między dramatem a suspensem, co sprawia, że słuchacz (a właściwie słuchaczka, bo to zdecydowanie kobieca perspektywa) nie może się oprzeć wrażeniu, że sama zostałaby wciągnięta w tę grę tożsamości.

Niestety, jak to często bywa z audiobookami, nawet najbardziej wciągająca fabuła może zostać zepchnięta na drugi plan przez nieodpowiednią interpretację. Ewa Abart, lektorka tego wydania, wzbudza skrajne emocje – od zachwytów po głębokie rozczarowania. Muszę przyznać, że należę do tej drugiej grupy. Jej próby oddania męskich głosów, zwłaszcza Aleksa Kulika, przypominają bardziej karykaturę niż wiarygodną interpretację. Ten sztucznie zaniżony, momentami wręcz groteskowy ton, zamiast budować napięcie, rozprasza uwagę i – niestety – obniża jakość całego doświadczenia słuchania. To tak, jakby podczas degustacji wyśmienitego wina ktoś nagle włączył w tle piskliwy heavy metal – dysonans jest aż nadto odczuwalny.

Mimo to, warto podkreślić, że sama konstrukcja powieści zasługuje na uznanie. Braun mistrzowsko gra z czytelnikiem (czy raczej słuchaczem), serwując mu kolejne warstwy narracji, które – jak cebula – kryją w sobie coraz to nowe sekrety. Wątek snów Laury, w których pojawia się tajemniczy mężczyzna i dziewczynka, to prawdziwy majsterszyt psychologicznego suspensu. Jako krytyczka szczególnie doceniam takie zabiegi, które nie tylko służą budowaniu napięcia, ale też stają się pretekstem do głębszej refleksji nad ludzką podświadomością.

Porównując „Nie pamiętam cię, córeczko” do innych współczesnych powieści o podobnej tematyce, takich jak „Zanim zasnę” S.J. Watsona czy „Dziewczyna z pociągu” Pauli Hawkins, widzimy wyraźnie, że Braun idzie o krok dalej. Nie poprzestaje na thrillerowej konwencji, ale wplata w nią autentyczny dramat kobiety zagubionej w świecie, który może być iluzją. To właśnie ta wielowymiarowość sprawia, że mimo pewnych niedociągnięć w warstwie audio, książka zasługuje na uwagę.

Dla kogo będzie to idealna pozycja? Z pewnością dla miłośniczek literatury obyczajowej z nutą psychologicznego niepokoju. Dla tych, którzy lubią, gdy fabuła zmusza do myślenia, a nie tylko dostarcza rozrywki. I wreszcie – dla wszystkich, którzy kiedykolwiek zastanawiali się, jak kruche są fundamenty, na których budujemy nasze życie.

Słuchając tej historii w długie, zimowe wieczory (bo tak właśnie to robiłam, z kubkiem gorącej herbaty w dłoni), nie mogłam oprzeć się refleksji, jak bardzo nasze własne wspomnienia są ulotne. I jak łatwo można je zastąpić czyjąś wersją wydarzeń. To właśnie jest siłą tej powieści – nie daje gotowych odpowiedzi, ale zostawia słuchacza z pytaniami, które długo jeszcze brzęczą w głowie, jak natrętna mucha.

Z literackim pozdrowieniem,
Zofia Kowalska