Nieśmiertelni – Vincent V. Severski audiobook – Intryga, która trzyma w napięciu!

Opis

Szanowni Miłośnicy Literatury Sensacyjnej i Thrillerów Szpiegowskich,

Gdy po raz pierwszy zetknąłem się z audiobookiem „Nieśmiertelni” Vincenta V. Severskiego, od razu poczułem, że czeka mnie coś wyjątkowego. Jako badacz literatury, który spędził niezliczone godziny na analizowaniu polskiej prozy współczesnej, mam szczególną wrażliwość na dzieła, które łączą w sobie wartość literacką z autentyzmem doświadczeń. Ta trzecia część serii „Nielegalni”, wydana przez Wydawnictwo Czarna Owca i mistrzowsko zinterpretowana przez Krzysztofa Gosztyłę, to prawdziwa uczta dla miłośników gatunku.

Pamiętam, jak podczas moich studiów nad literaturą środkowoeuropejską fascynowały mnie dzieła, które potrafiły wpleść wątki historyczne w dynamiczną fabułę. „Nieśmiertelni” Severskiego robią to z iście chirurgiczną precyzją. Akcja rozgrywana na kilku kontynentach – od Teheranu przez Sztokholm po Moskwę – tworzy misterną sieć powiązań, gdzie każdy wątek ma swoje uzasadnienie i konsekwencje. To przypomina mi dyskusje ze studentami o „Quo Vadis” Sienkiewicza, gdzie pozornie odległe wątki splatają się w zaskakujący sposób.

Severski, wykorzystując swoje doświadczenie w służbach specjalnych, konstruuje świat wywiadu z niezwykłym realizmem. W „Nieśmiertelnych” szczególnie uderza mnie sposób przedstawienia dylematów moralnych agentów – temat, który analizowałem przy okazji twórczości Josepha Conrada. Gdy Konrad Wolski i jego zespół ruszają do Teheranu, by zapobiec globalnemu konfliktowi, ich wybory przypominają te, przed którymi stawali bohaterowie „Jądra ciemności” – jak daleko można się posunąć w imię wyższego dobra?

Interpretacja Krzysztofa Gosztyły to prawdziwy majstersztyk. Jego głos – niczym doświadczony reżyser – prowadzi słuchacza przez zawiłości fabuły z niezwykłą precyzją. Każdy z licznych bohaterów otrzymuje indywidualną charakterystykę głosową, co przy tak rozbudowanej obsadzie (od polskich agentów przez szwedzkich śledczych po rosyjskich spiskowców) jest wyczynem godnym podziwu. Gosztyła szczególnie celnie oddaje napięcie w scenach pościgów i negocjacji – jego tempo narracji przypomina mi najlepsze momenty radiowych słuchowisk z lat 80., które analizowałem w swoich badaniach nad kulturą dźwiękową.

Technicznie audiobook stoi na wysokim poziomie. 31 godzin i 7 minut nagrania to prawdziwy maraton, ale dzięki płynnej interpretacji Gosztyły i doskonałemu montażowi czas płynie niepostrzeżenie. Warto zwrócić uwagę na sposób, w jaki lektor oddaje emocje bohaterów – szczególnie udane są sceny, gdy Sara musi podejmować błyskawiczne decyzje pod presją. Te momenty przypominają mi analizy, które przeprowadzałem nad dramatami Słowackiego, gdzie każda pauza i zmiana tonu niosą znaczenie.

Porównując „Nieśmiertelnych” do innych dzieł gatunku, widzę wyraźne podobieństwa do twórczości Johna le Carré w warstwie psychologicznej, ale też elementy dynamiki charakterystyczne dla Toma Clancy’ego. Jednak Severski wnosi do gatunku coś wyjątkowego – polską perspektywę w globalnych rozgrywkach, co przypomina mi dyskusje o „Lalce” Prusa, gdzie lokalne doświadczenia stają się uniwersalną opowieścią.

Dla słuchaczy, którzy dopiero zaczynają przygodę z serią, „Nieśmiertelni” mogą stanowić pewne wyzwanie ze względu na skomplikowaną, wielowątkową fabułę. Jednakże, podobnie jak w przypadku czytania „Pana Tadeusza” bez znajomości kontekstu historycznego, warto dać się porwać tej opowieści – nagroda w postaci głębokiego zrozumienia mechanizmów współczesnego szpiegostwa jest tego warta.

Z literackiego punktu widzenia szczególnie cenne są wątki związane z cyberprzestępczością i technologią. Severski, podobnie jak Zygmunt Miłoszewski w „Bezcennych”, pokazuje, jak nowoczesne technologie zmieniają oblicze wywiadu. Te fragmenty przypominają mi moje badania nad ewolucją języka polskiego w epoce cyfrowej – sposób, w jaki autor wplata specjalistyczną terminologię, nie tracąc przy tym tempa narracji, jest imponujący.

Jedynym mankamentem, który warto odnotować, jest pewna przewidywalność niektórych zwrotów akcji, zwłaszcza dla wytrawnych czytelników gatunku. Jednakże, podobnie jak w przypadku klasycznych dramatów szekspirowskich, gdzie znamy zakończenie, ale wciąż zachwycamy się wykonaniem, tak i tu prawdziwa przyjemność tkwi w drodze, a nie tylko w celu.

Z literackim pozdrowieniem,
Adam Nowak