Niewinna. Domniemanie niewinności. Tom 2 – Whitney G. audiobook – Rozpal swoje zmysły grzeszną namiętnością!

Opis

Cześć, miłośnicy literackich emocji i audiobookowych doznań! Tomasz Wiśniewski tu, z kolejną porcją szczerych, subiektywnych wrażeń – tym razem o drugim tomie erotycznej trylogii Whitney G., który wdarł się w moje słuchawki z impetem godnym burzy hormonów.

Gdy pierwszy raz zobaczyłem okładkę „Niewinnej. Domniemanie niewinności. Tom 2” w zapowiedziach Wydawnictwa Kobiecego, moje wewnętrzne „ja” – to samo, które w latach studenckich analizowało „Lolitę” Nabokova przez pryzmat gender studies – aż podskoczyło z ciekawości. Bo jak to możliwe, że literatura erotyczna, która jeszcze dekadę temu funkcjonowała w podziemiu czytelniczym, dziś święci triumfy w formie audiobooków czytanych przez czołowych polskich lektorów? I czy Whitney G. rzeczywiście zasługuje na miano „E.L. James z pazurem”, jak próbują ją przedstawiać niektóre portale?

“”Zanurzmy się w tę namiętną opowieść.”” Aubrey i Andrew – para, której chemię czuć przez słuchawki – wracają z nową porcją kłamstw, niedomówień i łóżkowych (a także biurowych, windowych i pewnie każdych innych) ekscesów. Autorka nie owija w bawełnę: już w pierwszych minutach audiobooka dostajemy scenę, która sprawiła, że przypadkowo zwiększyłem głośność w autobusie, wywołując rumieńce u starszej pani na przeciwko. Ale „Niewinna” to nie tylko erotyka – to przede wszystkim studium toksycznej niemal obsesji, gdzie każdy dotyk zostawia ślad, a każde kłamstwo buduje mur między bohaterami.

“”Maria Wrzesień i Artur Młyński”” stworzyli narratorski duet idealny. Ona – z tym charakterystycznym, lekko zachrypniętym szeptem w momentach napięcia. On – głos niczym aksamitna whisky, która parzy, ale uzależnia. Szczególnie zapadła mi w pamięć scena w windzie (tak, znowu winda!), gdzie Młyński grający Andrew mówi „Jesteś moja” takim tonem, że aż sprawdziłem, czy drzwi w moim mieszkaniu są zamknięte. Technicznie – zero zarzutów: dźwięk czysty jak łza, żadnych przesterowań, nawet w najgłośniejszych momentach.

“”Porównania?”” Naturalnie nasuwa się „Pięćdziesiąt twarzy Greya”, ale Whitney G. idzie o krok dalej. Gdzie E.L. James stawia na romantyczną naiwność, tam amerykańska autorka serwuje nam bohaterów z krwi i kości – Andrew to nie cukierkowy Christian Grey, tylko facet z prawdziwym bagażem traum (które, niestety, poznajemy dopiero pod koniec tomu). Aubrey zaś – o zgrozo! – ma momenty, gdy zachowuje się jak prawdziwa kobieta, a nie jak wyidealizowana fantazja. To jak porównać „Basic Instinct” z „9½ tygodnia” – oba erotyczne, ale tylko jedno ma tę mroczną, niepokojącą aurę.

“”Dla kogo ten audiobook?”” Dla tych, którzy:
– W tramwaju potrafią zachować poker face, słuchając opisów oralnych praktyk
– Wierzą, że najlepsze romanse to te, gdzie bohaterowie najpierw się niszczą, by potem (może) się odbudować
– Szukają czegoś więcej niż tylko „seks w windzie” – bo choć go tu nie brakuje, to historia ma zaskakująco dużo do powiedzenia o zaufaniu i granicach intymności

“”Co mi przeszkadzało?”” Momentami miałem wrażenie, że tajemnica Andrew jest przeciągana jak gumka od majtek – w końcu to już drugi tom, a wciąż więcej pytań niż odpowiedzi. I ta irytująca tendencja do kończenia rozdziałów zdaniami w stylu „Wtedy zobaczyłam TO” – w formie audio brzmi to jeszcze bardziej jak tani cliffhanger.

“”Czy warto?”” Jeśli szukacie literackiego odpowiednika ostrych papryczek chili – tak. To nie jest audiobook na leniwą niedzielę, tylko intensywny rollercoaster emocji, który zostawia ślad. I niech was nie zwiedzie tytułowa „niewinność” – Whitney G. wie, jak grać na najczulszych emocjonalnych strunach, a polscy lektorzy wydobywają z tej historii więcej, niż można by się spodziewać po pozornie lekkiej erotycznej lekturze.

Wasz zawsze głodny literackich wrażeń (i czasem nieco zawstydzony tym, co akurat leci mu w słuchawkach),
Tomasz Wiśniewski

PS. Słuchając drugiego tomu, przypomniałem sobie, jak w 2018 roku recenzowałem „365 dni” – i muszę przyznać, że Whitney G. bije Blankę Lipińską na głowę warsztatem. Ciekawe, czy trzecia część trylogii utrzyma ten poziom?