Oczy Adrianny – Danka Braun audiobook – Wzruszająca opowieść o miłości, zdradzie i drugiej szansie

Opis

Drodzy miłośnicy literatury obyczajowej z nutą psychologicznej głębi,

Gdy po raz pierwszy zetknęłam się z audiobookiem „Oczy Adrianny” Danki Braun, moje doświadczenie krytyka literackiego kazało mi zachować pewien dystans. Jednak już po pierwszych godzinach słuchania, głos Magdaleny Emilianowicz wciągnął mnie w wir tej opowieści niczym jesienna zaduma nad Wisłą – nieodparta i pełna niespodzianek.

Przenosząc się myślami do czasów, gdy analizowałam współczesną prozę polską na uniwersytecie, przypomniałam sobie, jak profesor mawiał: „Prawdziwa literatura obyczajowa to taka, która przez pryzmat jednostkowego losu pokazuje zbiorowe lęki”. I właśnie to znajdujemy w historii Adrianny – młodej kobiety, której świat rozpada się jak porcelanowy serwis po babci, gdy w wyniku wypadku traci wzrok i miłość życia.

Danka Braun, znana z umiejętności tkania emocjonalnych pejzaży, tym razem sięga po motyw kalectwa z iście skandynawską bezwzględnością (przypomina mi to nieco atmosferę „Kamienia na kamieniu” Myśliwskiego, choć w zupełnie innych dekoracjach). Fabuła, choć momentami przewidywalna jak kolejka w Biedronce przed świętami, zaskakuje psychologiczną szczerością w ukazaniu procesu akceptacji niepełnosprawności.

Magdalena Emilianowicz jako narratorka to prawdziwa uczta dla uszu. Jej głos ma tę specyficzną „warszawską” barwę – ciepłą, ale nie mdłą, z wyraźnym rysem inteligentnej ironii w dialogach. Szczególnie udane są fragmenty, gdy Adrianna uczy się życia bez wzroku – słychać wtedy prawdziwy wysiłek aktorski w oddaniu frustracji bohaterki. Jedynie w scenach z Mateuszem czasem miałam wrażenie, że dialogi brzmią nieco sztucznie, jakby wyjęte z telenoweli „Klan”.

Porównując „Oczy Adrianny” do innych współczesnych powieści obyczajowych, widzę wyraźne podobieństwa do prozy Katarzyny Grocholi – ta sama mieszanka romantyzmu i życiowego pragmatyzmu. Jednak Braun idzie o krok dalej, eksplorując temat niepełnosprawności z rzadko spotykaną w polskiej literaturze popularną szczegółowością.

Dla kogo będzie to idealny audiobook? Z pewnością dla tych, którzy szukają historii o sile ludzkiego ducha, ale bez taniego sentymentalizmu. Jeśli jednak ktoś oczekuje literackiego eksperymentu w stylu Tokarczuk, może poczuć niedosyt.

Słuchając ostatnich rozdziałów, zrozumiałam, dlaczego ta powieść wzbudza tak skrajne reakcje – to jak z bigosem: jedni wyczuwają w nim głębię smaku, dla innych to tylko kapusta z mięsem. Ja należę do tej pierwszej grupy, choć przyznaję, że niektóre wątki (jak szybka przemiana Mateusza) pozostawiają lekki posmak niedosytu.

Z literackim pozdrowieniem,nZofia Kowalska