Odludzie – Dorota Glica audiobook – Mroczne sekrety czają się w lesie

Opis

Drodzy miłośnicy literatury z dreszczykiem,

W świecie literatury grozy, gdzie granica między rzeczywistością a wyobraźnią jest cienka niczym mgła unosząca się nad polskim borem, Dorota Glica zaprasza nas do „Odludzia” – miejsca, gdzie zło rośnie w siłę w cieniu drzew i milczenia. Ta powieść, przeniesiona do formy audiobooka przez Olgę Żmudę, to swoisty eksperyment literacko-psychologiczny, który zanurza słuchacza w gąszcz tajemnic i emocji.

Historia zaczyna się od obrazu, który wywołuje dreszcze – nastolatka odnaleziona w lesie w Wigilię, samotna i przemarznięta, milcząca jak grobowy kamień. Emi, dziewczyna o tajemniczym spojrzeniu, staje się kluczem do zagadki, którą próbują rozwikłać funkcjonariusze policji i psycholożka Sara Mikulska. Obie postacie są wyjątkowo dobrze skonstruowane – Sara, z jej osobistą tragedią, wydaje się być odbiciem cieni lasu, w którym dorastała Emi. To właśnie w relacji między nimi tkwi największa siła tej historii.

Narracja Olgi Żmudy wprowadza dodatkowy wymiar do opowieści. Jej głos, ciepły, ale pełen napięcia, przywołuje obrazy lasu, który zdaje się żyć własnym życiem. Żmuda brawurowo oddaje emocje obu głównych bohaterów – od lęku Emi po subtelną determinację Sary. W momentach najbardziej intensywnych, jej głos niemalże wibruje, jak echo w gęstwinie drzew. Jako osoba, która wcześniej współpracowała przy produkcji filmów grozy, mogę powiedzieć, że Żmuda doskonale rozumie, jak za pomocą intonacji wzbudzać niepokój i oczekiwanie.

Jednak „Odludzie” nie jest dziełem pozbawionym wad. Element pandemiczny, który wprowadza autorka, wydaje się być nieco wymuszony. Choć rozumiem zamiar ukazania izolacji i jej wpływu na psychikę, wątek ten nie współgra z resztą narracji. Jako badacz psychologii strachu wiem, jak ważne jest, aby każdy element fabuły wspierał budowanie napięcia. Tutaj pandemia wydaje się bardziej przeszkodą niż katalizatorem.

Pod względem klimatu, „Odludzie” przypomina mi nieco „Wilczy Bród” – klasyczną polską opowieść grozy, gdzie natura staje się antagonistą. Jednak gdzie tamta historia opiera się na folklorze, „Odludzie” kieruje się bardziej w stronę psychologicznego thrillera. Warto wspomnieć, że Glica zręcznie operuje napięciem emocjonalnym, co sprawia, że nawet momenty ciszy są pełne znaczenia.

Audiobook trwa niecałe pięć godzin, co czyni go idealnym wyborem na jeden intensywny wieczór. Polecam go szczególnie tym, którzy cenią sobie thrillery osadzone w polskich realiach, z bohaterami, którzy są bardziej skomplikowani niż proste archetypy. Jeśli jednak drażnią Cię nawiązania do pandemii, możesz poczuć pewien dyskomfort.

Dla mnie osobiście, „Odludzie” jest przypomnieniem, jak głęboko w naszej kulturze zakorzeniony jest motyw lasu jako miejsca tajemniczego, niemalże metafizycznego. Przypomina mi to rozmowy z lokalnymi mieszkańcami w trakcie moich badań etnograficznych, kiedy opowiadali o legendach związanych z puszczami, gdzie zło czai się tuż za granicą światła ogniska.

Podsumowując, „Odludzie” to audiobook, który warto poznać, mimo pewnych niedociągnięć. Olga Żmuda jako narratorka wnosi do tej historii życie i napięcie, a Dorota Glica udowadnia, że potrafi pisać o tym, co ukryte w ludzkiej duszy. Czy zdecydujesz się wejść na to odludzie? Decyzja należy do Ciebie.

Z mrocznym pozdrowieniem, Piotr Czarny