Odyssey One – Rozgrywka w ciemno – Evan Currie audiobook – Kosmiczna batalia, która wciąga jak czarna dziura!

Opis

Szanowni Miłośnicy Literatury Science Fiction,

Gdy po raz pierwszy sięgnąłem po audiobook “Odyssey One – Rozgrywka w ciemno” Evana Currie, moje oczekiwania były mieszane. Z jednej strony, jako badacz literatury, zawsze z ciekawością przyglądam się nowym próbom eksploracji gatunku space opery w polskim przekładzie. Z drugiej – doświadczenie podpowiadało mi, że połączenie military science fiction z wątkiem pierwszego kontaktu może być zarówno fascynujące, jak i pełne pułapek narracyjnych. Po kilkunastu godzinach spędzonych z załogą “Odysei” mogę stwierdzić, że Currie stworzył dzieło, które – choć niepozbawione wad – potrafi skutecznie przykuć uwagę słuchacza.

Fabuła, osadzona w niedalekiej przyszłości, przedstawia pionierską misję międzygwiezdną ziemskiego okrętu badawczego. Moment, gdy załoga natrafia na ślady obcej cywilizacji, stanowi punkt zwrotny, od którego akcja nabiera tempa niczym rozpędzony niszczyciel kosmiczny. Autor sprawnie żongluje wątkami technologicznymi (nowatorski napęd, broń przyszłości) z psychologicznymi dylematami załogi zmuszonej do podejmowania trudnych decyzji. Szczególnie interesująco prezentuje się motyw dystansu cywilizacyjnego – Currie nie poprzestaje na prostym schemacie “zaawansowani obcy vs prymitywni ludzie”, lecz próbuje pokazać, jak ludzka pomysłowość może zniwelować technologiczną przepaść.

Z literackiego punktu widzenia, “Rozgrywka w ciemno” przypomina nieco klasyczne opowieści z “Analog Science Fiction” z lat 60. – jest w nich ta sama fascynacja technologią i wiara w ludzką zaradność, która charakteryzowała złotą erę science fiction. Jednocześnie, jako badacz współczesnej prozy, dostrzegam pewne niedostatki w warstwie psychologicznej postaci – kapitan Weston i jego załoga czasem sprawiają wrażenie zbyt jednowymiarowych, jakby wyciętych z wojskowego szablonu. Dialogi, szczególnie w bardziej emocjonalnych scenach, potrafią brzmieć nieco sztucznie, co może wynikać z próby oddania militarystycznego drylu.

Przechodząc do aspektu audiobooka – wykonanie Rocha Siemianowskiego budzi skrajne emocje. Z jednej strony, lektor dysponuje głębokim, barytonowym głosem, który idealnie pasuje do militarystycznego charakteru powieści. Jego interpretacja scen bitewnych jest pełna energii i dynamizmu, a różnicowanie głosów poszczególnych postaci – choć nie zawsze konsekwentne – pozwala łatwo śledzić dialogi. Niestety, jak zauważyło wielu recenzentów, problem stanowią dźwięki towarzyszące – mlaskanie, cmokanie i inne odgłosy, które powinny zostać wyeliminowane na etapie postprodukcji. Jako wieloletni słuchacz audiobooków muszę przyznać, że te drobne, ale uporczywe dźwięki potrafią skutecznie odciągnąć uwagę od fabuły, szczególnie w bardziej refleksyjnych fragmentach.

Porównując “Odyssey One” do innych dzieł gatunku, widzę wyraźne podobieństwa do serii “Honor Harrington” Davida Webera – podobna fascynacja taktyką kosmicznych bitew i wiara w ludzką pomysłowość. Jednakże, podczas gdy Weber skupia się na politycznych niuansach, Currie stawia na czystą akcję i przygodę. W polskim kontekście, próżno szukać bezpośrednich analogii – nasza rodzima science fiction (Dukaj, Oramus) zwykle bardziej eksploruje filozoficzne aspekty niż militarne przygody.

Czy warto zatem sięgnąć po to nagranie? Moim zdaniem tak, ale z pewnymi zastrzeżeniami. Dla miłośników militarnej science fiction będzie to solidna, choć nie rewolucyjna pozycja. Dynamiczna akcja i ciekawe pomysły technologiczne rekompensują pewne niedostatki charakterologii. Jeśli chodzi o warstwę audio – radzę podejść do tego z pewną wyrozumiałością, traktując irytujące dźwięki jako… dodatek zwiększający realizm kosmicznej misji (w końcu na prawdziwym okręcie też słychać różne odgłosy!).

Osobiste refleksje? Słuchając “Rozgrywki w ciemno”, często wracałem myślami do moich wykładów o ewolucji motywu pierwszego kontaktu w literaturze SF. Currie, choć nie sięga wyżyn Le Guin czy Lemma, pokazuje, że ten temat wciąż może inspirować do tworzenia wciągających opowieści. A fakt, że po zakończeniu audiobooka od razu sięgnąłem po kolejny tom serii, chyba najlepiej świadczy o tym, że mimo wszystko udało się autorowi stworzyć coś wartego uwagi.

Z literackim pozdrowieniem,
Adam Nowak