Osiedle marzeń – Wojciech Chmielarz audiobook – Wciągający kryminał pełen tajemnic i napięcia

Opis

Cześć, fani dobrych kryminałów i dźwiękowych przygód!

Kiedy pierwszy raz usłyszałem o „Osiedlu marzeń” Wojciecha Chmielarza w wersji audiobooka, wiedziałem, że to będzie coś specjalnego. Seria z Jakubem Mortką od lat trzyma mnie w napięciu, a tu mamy czwartą odsłonę – i to jaką! W dodatku z Januszem Zadurą za mikrofonem, który potrafi tchnąć życie w każdą postać. Jeśli lubicie, gdy kryminał wciąga jak bagno na Mazurach, a do tego serwuje solidną dawkę warszawskiego klimatu, to ten audiobook jest dla Was. Ale po kolei – opowiem Wam, co mnie w nim ujęło, a co może lekko zgrzytnęło, jak tramwaj na zakręcie.

Zacznijmy od fabuły. Osiedle marzeń to miejsce, gdzie każdy chciałby czuć się bezpiecznie – szlaban, ochrona, kamery. Brzmi jak raj, prawda? A jednak pewnego ranka ochroniarz znajduje zwłoki Zuzanny, studentki dziennikarstwa i aktywistki. Sprawa wydaje się prosta, bo do zbrodni przyznaje się Ukrainka sprzątająca na osiedlu. Ale jak to u Chmielarza bywa, nic nie jest takie, jakie się wydaje. Zeznania się nie kleją, a śledztwo komisarza Mortki szybko zatacza coraz szersze kręgi. Mamy tu polityka z szemraną przeszłością, administratora osiedla z manią kontroli, gangsterkę i ambicje młodych ludzi, które czasem prowadzą na manowce. To taki warszawski koktajl – trochę brudny, trochę błyszczący, ale zawsze wciągający.

Pamiętam, jak rok temu pisałem na blogu o polskich kryminałach osadzonych w realiach po transformacji ustrojowej. Dostałem wtedy masę wiadomości od czytelników, którzy mówili, że szukają historii o naszym „tu i teraz”, ale podanych w sposób, który nie nudzi. „Osiedle marzeń” idealnie wpisuje się w ten trend. Chmielarz ma talent do mieszania warstwy kryminalnej z obyczajową – tu nie tylko rozwiązujemy zagadkę, ale też zaglądamy w życie Mortki i jego ekipy. Aspirantka Suchocka, która pomaga komisarzowi, to postać, która mnie szczególnie zaintrygowała. Ma swoje sekrety, a jej relacja z Mortką dodaje historii smaczku. To jak oglądanie serialu, gdzie każdy odcinek zostawia cię z pytaniem: „Co będzie dalej?”.

A jak to brzmi w wersji audio? Janusz Zadura to prawdziwy majstersztyk. Jego głos jest jak dobrze wyważony nóż – ostry, kiedy trzeba, ale też ciepły i ludzki, zwłaszcza w scenach, gdzie Mortka pokazuje swoje zmęczenie życiem. Słychać, że Zadura czuje tę historię – akcentuje emocje, buduje napięcie, a dialogi brzmią tak naturalnie, jakby podsłuchał je na Pradze. Pamiętam, jak kiedyś na podcaście analizowałem audiobook „Wojny polsko-ruskiej” i zachwycałem się, jak narrator potrafi oddać ducha książki. Tutaj jest podobnie – Zadura nie tylko czyta, on gra. Jedyny minus? Momentami tempo narracji mogłoby być ciut wolniejsze, zwłaszcza w bardziej refleksyjnych fragmentach. Ale to drobiazg, który nie psuje ogólnego wrażenia.

Co wyróżnia „Osiedle marzeń” na tle innych kryminałów? Chmielarz nie boi się wrzucić do miksera trudnych tematów – polityka, przestępczość zorganizowana, seks, narkotyki. To nie jest grzeczna historia, ale taka, która zostawia ślad. Dla mnie, jako kogoś, kto od lat śledzi trendy w popkulturze, to dowód, że polski kryminał ma się dobrze i nie musi oglądać się na Skandynawię. Porównałbym to do „Twojego Vincenta” w świecie animacji – niby lokalne, a jednak uniwersalne. Jeśli lubicie „Żmijowisko” tego samego autora albo „W głębi lasu” Cobena w polskim wydaniu, to tutaj poczujecie się jak w domu.

Nie mogę nie wspomnieć o humorze i ironii, które Chmielarz serwuje z wdziękiem. Mortka czasem rzuci tekstem, który sprawia, że parskam śmiechem, mimo że wokół trup ściele się gęsto. To taki warszawski sznyt – trochę cyniczny, ale swojski. Zadura świetnie to oddaje, zwłaszcza w scenach z gangsterami, gdzie słychać tę specyficzną melodię języka ulicy.

Czy audiobook ma jakieś wady? Cóż, nie każdy kupi ten miks obyczajówki z kryminałem. Dla fanów czystej akcji może być za dużo gadania o życiu bohaterów. Z recenzji, które przewinęły mi się przed oczami, niektórzy narzekali, że to „już było” albo że historia nie dorównuje ich ulubionym klasykom gatunku. Szanuję to, ale dla mnie to siła Chmielarza – on nie próbuje kopiować, tylko opowiada po swojemu. No i ta końcówka – zaskakująca, ale nie naciągana. Choć przyznam, że jedna nitka fabularna mogłaby być lepiej domknięta. Ale może to ja za bardzo czepiam się szczegółów?

Komu polecam ten audiobook? Wszystkim, którzy lubią, gdy historia wciąga jak serial na Netflixie, a do tego brzmi tak, jakby ktoś opowiadał ją przy piwie w knajpie na Nowym Świecie. To idealna propozycja na długie wieczory albo podróż samochodem – 13 godzin mija jak z bicza strzelił. A najlepsze? Możecie złapać ten audiobook za darmo na platformach typu Audioteka czy BookBeat w promocjach – warto sprawdzić!

Słuchając „Osiedla marzeń”, przypomniałem sobie, dlaczego tak lubię kryminały. To nie tylko zagadka, ale i lustro, w którym odbija się nasze życie – czasem piękne, czasem pokręcone. Chmielarz i Zadura stworzyli coś, co zostaje w głowie na długo po wybrzmieniu ostatniego zdania. Dla mnie to jak dobra kawa – pobudza, smakuje i chce się więcej.

Do usłyszenia przy kolejnej historii, która nas porwie!
Tomasz Wiśniewski