Pokusa Diabła – Adrian Bednarek audiobook – Mroczna gra, w której każdy krok może być śmiertelny

Opis

Drodzy miłośnicy mrocznych zakamarków ludzkiej psychiki i pasjonaci thrillerów, które zapadają głęboko pod skórę,

Gdy po raz pierwszy zanurzyłem się w świat „Pokusy Diabła” Adriana Bednarka, od razu poczułem to znajome mrowienie na karku – ten specyficzny dreszcz, który towarzyszy tylko naprawdę dobrze skonstruowanym thrillerom psychologicznym. Siódma część serii o Kubie Sobańskim to jak powrót do starego, mrocznego znajomego, którego nigdy do końca nie możemy poznać, ale który nieustannie nas fascynuje i przeraża jednocześnie.

Bednarek, niczym doświadczony badacz ludzkiej duszy, sięga po motywy, które znamy z poprzednich tomów, ale tym razem nadaje im nową, bardziej niepokojącą głębię. Kuba Sobański, nasz antybohater z penthouse’em i morderczymi skłonnościami, staje przed swoją najtrudniejszą próbą. To nie tylko kolejna zagadka kryminalna do rozwiązania, ale przede wszystkim bolesne lustro, w którym przegląda się każdy z nas – lustro pokazujące, jak cienka jest granica między normalnością a obłędem, między kontrolą a całkowitym poddaniem się instynktom.

Pamiętam, jak podczas moich badań nad psychologią seryjnych morderców natknąłem się na teorię, że najstraszniejsze nie są same zbrodnie, ale proces ich racjonalizacji przez sprawcę. Bednarek mistrzowsko wykorzystuje tę wiedzę, budując postać Sobańskiego, który z jednej strony pragnie być lepszym człowiekiem, a z drugiej – nie potrafi oprzeć się „pokusie diabła”. Ta wewnętrzna walka jest przedstawiona z taką psychologiczną wnikliwością, że momentami miałem wrażenie, jakbym słuchał nie fikcji literackiej, ale autentycznego studium przypadku.

Filip Kosior jako narrator to absolutne mistrzostwo świata. Jego głos – miejscami chropowaty jak krakowskie bruki, miejscami gładki jak powierzchnia martwego jeziora – idealnie oddaje dualizm głównego bohatera. Szczególnie zapadł mi w pamięć fragment, w którym Sobański rozmawia ze swoim odbiciem w lustrze. Kosior gra obie strony tej rozmowy z taką subtelną różnicą w barwie głosu, że aż ciarki przechodzą po plecach. To właśnie w takich momentach audiobook pokazuje swoją przewagę nad tradycyjną książką – głos narratora staje się medium, które potęguje emocje i niepokój.

Kraków w „Pokusie Diabła” to nie tylko tło – to niemal żywy organizm, który oddycha zbrodnią i tajemnicą. Bednarek, podobnie jak w poprzednich częściach, wykorzystuje znajomą przestrzeń miasta, przekształcając ją w labirynt pełen mrocznych sekretów. Kiedy Mim – nowy antagonistyczny gracz – rozpoczyna swoją krwawą grę, ulice miasta stają się sceną dla makabrycznego teatru. Pamiętam, jak podczas jednej z moich wizyt w Krakowie specjalnie przeszedłem się trasą, którą prawdopodobnie przemierzał Sobański. To dziwne uczucie – stać w miejscu, które w powieści było świadkiem fikcyjnej zbrodni, i czuć, jak rzeczywistość miesza się z literacką fikcją.

Wątek Dony, choć przez niektórych czytelników krytykowany, wydaje mi się kluczowy dla zrozumienia ewolucji Sobańskiego. To właśnie przez jej pryzmat widzimy, jak bardzo nasz bohater chce (lub udaje, że chce) być normalny. Ich relacja to ciągłe balansowanie na krawędzi – miłość i obsesja, zaufanie i manipulacja. W tej części Bednarek szczególnie mocno eksploruje motyw „czy potwór może kochać?”, co dodaje całej historii nowego, fascynującego wymiaru.

Porównując „Pokusę Diabła” do wcześniejszych tomów serii, widzimy wyraźną ewolucję stylu Bednarka. Jeśli pierwsze części były jak uderzenie obuchem w głowę, to ta jest jak precyzyjne cięcie skalpelem – bardziej wyrafinowane, ale i bardziej bolesne. Autor nie boi się eksperymentować z formą, wplatając w narrację fragmenty dziennika Mima czy zapisy rozmów policyjnych. Ta fragmentaryczność doskonale oddaje rozpadający się świat wewnętrzny głównego bohatera.

Dla słuchaczy, którzy dopiero zaczynają przygodę z serią, „Pokusa Diabła” może być wyzwaniem. To nie jest książka, którą można w pełni docenić bez znajomości poprzednich tomów. Bednarek zakłada, że czytelnik (czy raczej słuchacz) zna już historię Sobańskiego i jego demonów. Momentami miałem wrażenie, że autor nieco przesadza z auto-referencyjnością, co może zniechęcać nowych odbiorców. Z drugiej strony – może to właśnie jest siła tej serii? Że wymaga pełnego zaangażowania, jak dobry serial, którego nie da się oglądać od środka?

Techniczna strona audiobooka stoi na wysokim poziomie. Zaczytani jak zwykle nie zawiedli – dźwięk jest czysty, bez zbędnych szmerów czy przesterowań. Kosiorowi udało się stworzyć unikalne głosy dla każdej z postaci, co przy tak rozbudowanej galerii bohaterów jest nie lada wyczynem. Szczególnie udana jest kreacja Mima – jego głos, przetworzony tylko delikatnie, ale wystarczająco, by budzić niepokój, to jeden z mocniejszych punktów produkcji.

Czy „Pokusa Diabła” ma wady? Jak każda książka – tak. Momentami fabuła zdaje się kręcić w kółko, a niektóre wątki (jak np. relacje Sobańskiego z dawnymi „znajomymi” z półświatka) są potraktowane nieco po macoszemu. Być może to celowy zabieg, mający odzwierciedlić wewnętrzny chaos bohatera, ale czasami miałem ochotę na więcej rozwinięcia pewnych motywów.

Dla mnie osobiście największą siłą tej książki jest to, jak Bednarek gra z oczekiwaniami czytelnika. W pewnym momencie byłem absolutnie pewien, że wiem, dokąd zmierza fabuła – a potem autor zręcznie mnie zaskoczył, pozostawiając z otwartymi ustami i potrzebą natychmiastowego przedyskutowania tej sceny z kimkolwiek, kto też zna serię. To właśnie ten rodzaj literackiego doświadczenia, które sprawia, że wracamy do ulubionych autorów – chwile absolutnego zaskoczenia, po których nic już nie jest takie samo.

„Pokusa Diabła” to audiobook, który nie tylko dostarcza rozrywki, ale też zmusza do myślenia. To opowieść o tym, jak łatwo jest oszukiwać samego siebie, jak blisko jest od „jestem dobrym człowiekiem” do „zrobiłem to, bo musiałem”. W czasach, gdy w mediach co chwilę słyszymy o kolejnych makabrycznych zbrodniach, ta książka każe nam zadać sobie pytanie – a co, gdybyśmy to my byli po drugiej stronie? Gdyby to nasze demony nagle dostały głos?

Po skończeniu słuchania zostałem z dziwnym uczuciem – z jednej strony satysfakcji z dobrze spędzonego czasu, z drugiej – z niepokojem, który długo nie dawał o sobie zapomnieć. I chyba właśnie o to chodzi w dobrym thrillerze psychologicznym? Żeby nie tylko bawić, ale też niepokoić, zmuszać do konfrontacji z własnymi lękami i pytaniami, na które nie ma łatwych odpowiedzi.

Z mrocznymi pozdrowieniami z krainy thrillerów, gdzie każdy cień może kryć tajemnicę, a każde szeptane słowo – śmiertelną groźbę,
Piotr Czarny