Prawdziwe kolory – Kristin Hannah audiobook – Wciągająca opowieść o miłości, zdradzie i sile siostrzanej więzi

Opis

Drodzy miłośnicy literackich podróży, których serca biją mocniej na dźwięk dobrze opowiedzianej historii,

Gdy tylko usłyszałam pierwsze zdania “Prawdziwych kolorów” w interpretacji Olgi Bończyk, od razu poczułam, że ta opowieść będzie czymś więcej niż tylko kolejną powieścią obyczajową. Kristin Hannah, autorka którą znam zarówno z “Słowika” jak i “Wielkiej samotności”, po raz kolejny udowadnia, że potrafi tkać narrację z najdelikatniejszych nici ludzkich emocji.

Siedziałam w swoim ulubionym fotelu, otulona ciepłym szalem (ten sam, który towarzyszył mi podczas lektury “Słowika” w mroźny styczniowy wieczór), gdy głos Bończyk zaczął wprowadzać mnie w świat sióstr Grey. I już po kilku minutach wiedziałam, że to będzie jedna z tych historii, które zostają w człowieku na długo – jak zapach starej biblioteki czy smak herbaty zaparzonej przez babcię.

Co czyni tę powieść wyjątkową? Przede wszystkim głębia psychologiczna postaci, które Hannah portretuje z niemal fotograficzną precyzją. Winona, Aurora i Vivi Ann to nie tylko bohaterki literackie – to żywe, pulsujące prawdą portrety kobiet, z którymi każda z nas może się w jakiś sposób utożsamić. Szczególnie bliska stała mi się postać Winony – tej “niedocenionej” siostry, która przez całe życie pragnęła ojcowskiej aprobaty. Ileż to razy podczas moich studiów spotykałam podobne historie w polskiej literaturze! Przypomina mi się w tym momencie “Dom dzienny, dom nocny” Olgi Tokarczuk, gdzie relacje rodzinne również są przedstawione z podobną wnikliwością.

Olga Bończyk jako narratorka to strzał w dziesiątkę. Jej głos – ciepły, a zarazem pełen wewnętrznej siły – idealnie oddaje emocjonalne zawirowania historii. Szczególnie urzekło mnie, jak potrafiła oddać różnice charakterów między siostrami: stanowczość Winony, dyplomatyczną łagodność Aurory i tę nieuchwytną charyzmę Vivi Ann. W scenach najbardziej dramatycznych jej głos drżał tak subtelnie, że mimowolnie wstrzymywałam oddech. To właśnie w takich momentach audiobook okazuje się medium wyjątkowym – gdy aktorstwo narratora dodaje tekstowi nowych wymiarów.

Technicznie audiobook stoi na wysokim poziomie. Dźwięk jest czysty, dobrze zbalansowany, a tempo narracji pozwala zarówno na pełne zanurzenie się w opowieść, jak i na chwile refleksji. Przez 16 godzin i 18 minut nie odnotowałam żadnych problemów technicznych, co przy tak długiej formie jest nie lada osiągnięciem.

Kristin Hannah w “Prawdziwych kolorach” porusza kilka kluczowych tematów, które szczególnie rezonują w dzisiejszych czasach. Rywalizacja między siostrami, tak świetnie pokazana, przypomina mi dyskusje, które prowadziłam ze studentami o polskich powieściach rodzinnych. Jakże często w naszej literaturze (pomyślcie o “Nocach i dniach” Dąbrowskiej) powracał motyw konfliktu między pragnieniem indywidualizacji a lojalnością rodzinną. Hannah przedstawia to w sposób uniwersalny, ale jednocześnie bardzo amerykański – poprzez pryzmat rancza, koni i tego specyficznego ducha amerykańskiego Zachodu.

Co mogłoby być lepsze? Przy całej mojej miłości do tej powieści, muszę przyznać, że niektóre wątki były dla mnie zbyt przewidywalne. Zwłaszcza w porównaniu z “Słowikiem”, który zaskakiwał na każdym kroku, “Prawdziwe kolory” czasami zdają się podążać utartym szlakiem literatury obyczajowej. Niektóre sceny, choć pięknie napisane, sprawiały wrażenie nieco przydługich – tutaj być może skrócenie o 1/3, jak sugerowała jedna z recenzentek, rzeczywiście mogłoby służyć dynamice narracji.

Dla kogo będzie to idealna lektura? Z pewnością dla wielbicieli dojrzałej literatury obyczajowej, którzy szukają czegoś więcej niż powierzchownej rozrywki. Dla tych, którzy chcą się zagłębić w skomplikowane relacje rodzinne i przyjrzeć się ludzkim charakterom jak przez soczewkę. I wreszcie – dla wszystkich, którzy doceniają świetną interpretację aktorską w audiobookach. Jeśli szukacie czegoś na długie jesienne wieczory, co poruszy wasze serca i da do myślenia, “Prawdziwe kolory” będą doskonałym wyborem.

Porównując tę powieść do innych dzieł Hannah, muszę przyznać, że nie jest to może jej najbardziej przełomowe dzieło (tu palma pierwszeństwa należy się “Słowikowi”), ale z pewnością jest to pozycja utrzymana na bardzo wysokim poziomie literackim. W polskim kontekście przypomina mi nieco “Biegunów” Tokarczuk – choć tematycznie różne, obie książki łączy to samo głębokie zrozumienie ludzkiej natury i mistrzostwo w opowiadaniu historii.

Z literackim pozdrowieniem, pozostając wierna przekonaniu, że dobre książki są jak dobrzy przyjaciele – czasem wystarczy je posłuchać, by poczuć się zrozumianym,
Zofia Kowalska