Sny pachnące poziomkami – Wioletta Piasecka audiobook – Wzruszająca opowieść o marzeniach i nowym początku

Opis

Cześć, miłośnicy dobrych historii i dźwiękowych podróży!

Gdy tylko usłyszałem o premierze audiobooka “Sny pachnące poziomkami” Wioletty Piaseckiej, wiedziałem, że to musi być coś specjalnego. Skarpa Warszawska rzadko zawodzi w doborze tytułów, a nazwisko Piaseckiej od dawna kojarzy mi się z subtelnymi, wzruszającymi opowieściami o zwykłych-niezwykłych ludziach. I wiecie co? Nie pomyliłem się.

Zacznijmy od tego, że ten audiobook to prawdziwa uczta dla zmysłów. Klaudia Bełcik jako narratorka to strzał w dziesiątkę – jej głos ma tę szczególną właściwość, że potrafi być jednocześnie delikatny jak letni wiatr w lesie, a kiedy trzeba – mocny jak uderzenie serca w chwili wzruszenia. Słuchając, miałem wrażenie, że nie tylko opowiada historię Leny, ale wręcz żyje każdą jej emocją. To rzadki talent, który sprawia, że 9 godzin i 18 minut mija jak z bicza strzelił.

A sama historia? Cóż, na pierwszy rzut oka mogłaby się wydać przewidywalna – młoda dziewczyna traci ojca, musi opuścić ukochaną leśniczówkę i stanąć na własnych nogach w obcym mieście. Ale Piasecka, jak to Piasecka, potrafi z pozornie prostego schematu wycisnąć tyle prawdy o życiu, że momentami aż brakowało mi tchu. Szczególnie poruszyły mnie fragmenty o relacji Leny z przyrodą – te opisy lasu, zapachów, dźwięków… Słuchając ich, nagle przypomniałem sobie własne wakacje u dziadków na wsi, kiedy to jako dziecko pierwszy raz poczułem, czym jest prawdziwa więź z naturą. To właśnie ta uniwersalność doświadczeń jest największą siłą tej książki.

Wioletta Piasecka mistrzowsko balansuje między smutkiem a nadzieją. Scena, w której Lena pakuje swoje rzeczy w leśniczówce, to małe arcydzieło – każdy przedmiot staje się nośnikiem wspomnień, a Bełcik w narracji potrafi oddać tę mieszankę żalu i wdzięczności. Z drugiej strony, wątek kameralny, czyli relacja Leny z Kamilem, został poprowadzony z wyczuciem i bez taniej melodramatyczności. Owszem, można zarzucić, że niektóre zwroty akcji są dość oczywiste (szczególnie dla doświadczonych czytelników obyczajówek), ale prawda jest taka, że czasem właśnie takich prostych, ciepłych historii nam potrzeba.

Porównując “Sny pachnące poziomkami” do innych współczesnych polskich obyczajówek, widzę wyraźne podobieństwa do wczesnych powieści Katarzyny Grocholi – ta sama uważność na emocjonalne niuanse, podobna wrażliwość na piękno codzienności. Ale Piasecka dodaje do tego jeszcze jeden składnik – głęboki szacunek dla tradycji i prowincji, który w dzisiejszych czasach wydaje się szczególnie cenny. To trochę tak, jakby połączyć “Romans na receptę” z poetyckością Wiesława Myśliwskiego.

Jeśli chodzi o techniczną stronę audiobooka – wszystko gra. Dźwięk jest czysty, dobrze zbalansowany, a tempo narracji idealnie dopasowane do charakteru opowieści. Szkoda tylko, że wydawca nie zdecydował się na dodanie jakiejś subtelnej muzyki czy efektów dźwiękowych w kluczowych momentach – myślę, że to byłoby wisienką na torcie tego już i tak udanego projektu.

Dla kogo jest ten audiobook? Na pewno dla wszystkich, którzy szukają historii o stracie i odradzaniu się, o sile wspomnień i odwadze w budowaniu nowego życia. Dla tych, którzy cenią sobie dobre aktorstwo czytane (bo Bełcik naprawdę daje tu popis swoich możliwości). I wreszcie – dla wszystkich, którzy choć raz w życiu stracili coś ważnego, a jednak znaleźli w sobie siłę, by iść dalej. “Sny pachnące poziomkami” to bowiem nie tylko ładna opowiastka – to swoista terapia dźwiękowa, która potrafi dotknąć najczulszych strun duszy.

Mnie osobiście ta historia dała do myślenia o tym, jak często w codziennym pędzie zapominamy o chwilach prostego szczęścia – o zapachu lasu po deszczu, o smaku domowych konfitur, o błogości płynącej z bycia w miejscu, które znamy jak własną kieszeń. Piasecka i Bełcik w duecie stworzyli coś więcej niż audiobook – stworzyli przestrzeń do nostalgicznej refleksji, która, paradoksalnie, może nas zbliżyć do teraźniejszości.

Wasz zawsze głodny dobrych historii,
Tomasz Wiśniewski