Świrus – Jacek Ostrowski audiobook – Mroczna zagadka, która wciąga jak wir!

Opis

Szanowni Miłośnicy Literatury i Kryminalnych Intryg,

Gdy po raz pierwszy sięgnąłem po audiobook „Świrus” Jacka Ostrowskiego, czwartą część „Serii z papugą”, moje oczekiwania były podszyte ciekawością. Jako badacz literatury, który spędził niezliczone godziny na analizowaniu polskiej prozy kryminalnej, przyzwyczaiłem się do pewnych schematów. Jednak Ostrowski, laureat nagrody Czarnego Kapelusza, potrafi zaskakiwać. I to nie tylko fabularnymi zwrotami akcji, ale także sposobem, w jaki splata wątki społeczne z indywidualnymi dramatami bohaterów.

„Świrus” to historia Janka Paprockiego, który przeżywa katastrofę budowlaną, budzi się z amnezją i oświadcza, że kogoś zabił. To klasyczny motyw amnezji, który w literaturze kryminalnej często służy jako punkt wyjścia do eksploracji ludzkiej psychiki i mechanizmów pamięci. Jednak Ostrowski idzie o krok dalej – jego bohater nie tylko nie pamięta zbrodni, ale także wskazuje miejsce ukrycia zwłok i broni. To właśnie ten paradoks, ta sprzeczność między brakiem pamięci a konkretnymi wskazówkami, przykuła moją uwagę. Przypomniało mi to pewien wykład, który prowadziłem dla studentów o tym, jak literatura kryminalna bawi się koncepcją prawdy i fałszu, często zacierając granice między nimi.

Zuza Lewandowska, mecenas i główna bohaterka serii, po raz kolejny udowadnia, że jest jedną z najbardziej wyrazistych postaci w polskiej literaturze kryminalnej. Jej determinacja w dążeniu do prawdy, połączona z nieco sarkastycznym poczuciem humoru, przypomina mi nieco Joannę Chyłkę z książek Remigiusza Mroza, choć Lewandowska ma w sobie więcej ciepła i ludzkiego spojrzenia na świat. W „Świrusie” jej rola jest kluczowa – to ona musi uporządkować chaos w zeznaniach Paprockiego, odróżnić fakty od urojeń i zmierzyć się z coraz bardziej skomplikowaną siecią powiązań, w którą uwikłani są politycy i gangsterzy.

Jednym z najciekawszych aspektów powieści jest sposób, w jaki Ostrowski portretuje Warszawę. To nie tylko tło dla akcji, ale niemal żywy organizm, który oddycha, żyje i ma swoje mroczne sekrety. Autor świetnie oddaje klimat miasta – od szpitalnych korytarzy, przez gabinety prawnicze, po podejrzane knajpki, gdzie załatwia się brudne interesy. Słuchając tych opisów, miałem wrażenie, że spaceruję ulicami Warszawy, wyczuwając jej specyficzną energię. To doświadczenie przypomniało mi moje własne wędrówki po stolicy, gdy jako student zbierałem materiały do pracy o literackich obrazach miasta.

Ewa Abart, która podjęła się narratorskiego wyzwania, stworzyła prawdziwy majstersztyk. Jej głos jest niezwykle plastyczny – potrafi oddać zarówno ironiczny ton Zuzy, jak i zagubienie Paprockiego. Szczególnie udane są sceny, w których Lewandowska prowadzi rozmowy z różnymi postaciami; Abart świetnie różnicuje głosy, nadając każdemu bohaterowi indywidualny charakter. Jedyny zarzut, jaki mógłbym mieć, dotyczy głosu Mariańskiego – nieco zbyt ostry i sztuczny, co może drażnić bardziej wrażliwych słuchaczy. Jednak ogólnie rzecz biorąc, jej interpretacja dodaje powieści dodatkowej głębi i emocji.

Pod względem konstrukcji fabuły, „Świrus” trzyma poziom poprzednich części serii, choć nie brakuje głosów, że jest to najsłabsza odsłona. Rzeczywiście, niektóre wątki – jak zaginięcie lekarza czy zaginione kosztowności – mogłyby być lepiej rozwinięte. Niemniej jednak, Ostrowski mistrzowsko balansuje między humorem a napięciem, między groteską a powagą. To właśnie ta mieszanka sprawia, że jego książki tak dobrze się czyta… i słucha.

Dla miłośników gatunku, „Świrus” to pozycja obowiązkowa. Dla tych, którzy dopiero zaczynają przygodę z serią, polecam zacząć od pierwszego tomu, by w pełni docenić ewolucję bohaterów i skomplikowaną sieć relacji między nimi. Audiobook, dzięki świetnej interpretacji Abart, jest idealnym wyborem dla osób, które chcą doświadczyć pełni emocji, jakie oferuje ta historia. To nie tylko kryminał, to także opowieść o pamięci, tożsamości i granicach ludzkiej psychiki.

Z literackim pozdrowieniem, Adam Nowak