Szaławiła – Marta Kisiel audiobook – Rozśmieszająca groza na leśnej polanie

Opis

Drodzy miłośnicy literackich podróży, szczególnie tym razem – w magiczny świat słowiańskich opowieści Marty Kisiel!

Gdy tylko usłyszałam, że Marta Kisiel wydaje nowe opowiadanie w serii „Dożywocie”, moje serce – zarówno jako krytyczki, jak i wielbicielki jej twórczości – zabiło szybciej. „Szaławiła” w interpretacji Hanny Chojnackiej to prawdziwa uczta dla duszy i uszu, która przenosi nas na polanę pośrodku lasu, gdzie rzeczywistość przeplata się z magią, a codzienność nabiera baśniowych barw.

Pamiętam, jak podczas jednego z moich pobytów w Beskidzie Niskim, w starym drewnianym domu, który skrzypiał jakby opowiadał własną historię, pierwszy raz zetknęłam się z twórczością Kisiel. To właśnie tam, przy kominku, zrozumiałam, jak głęboko polski folklor może inspirować współczesną literaturę. „Szaławiła” potwierdza to w każdym zdaniu – to opowieść, która korzeniami sięga wierzeń naszych przodków, ale językiem i humorem jest mocno osadzona w dzisiejszych czasach.

Oda Kręciszewska, bohaterka opowiadania, to postać, z którą – choćby przez chwilę – chce się być. Jej decyzja o osiedleniu się na miejscu spalonego domu to metafora, która mnie szczególnie poruszyła. Jakże często sami szukamy swojego miejsca, budujemy coś nowego na zgliszczach przeszłości, nieświadomi, jakie duchy (dosłownie i w przenośni) mogą się obudzić. Kisiel mistrzowsko balansuje między powagą tematu a lekkim, momentami wręcz rubasznym humorem. To połączenie przypomina mi dyskusje, które prowadziłam ze studentami o współczesnej literaturze kobiecej – jak trudno jest mówić o rzeczach ważnych, nie tracąc przy tym poczucia zabawy.

Hanna Chojnacka jako narratorka to strzał w dziesiątkę. Jej głos – ciepły, pełny ironicznego przymrużenia oka, a jednocześnie potrafiący nadać odpowiedni ciężar poważniejszym scenom – idealnie współgra z charakterem Ody. Szczególnie urzekło mnie, jak Chojnacka operuje pauzami, jakby dając słuchaczom czas na „przeżucie” kolejnych smakowitych metafor Kisiel. To niełatwa sztuka – czytać humorystyczny tekst, nie przerysowując go, a jednak Chojnacka radzi sobie znakomicie.

Porównując „Szaławiłę” do innych części serii, muszę przyznać, że ta wydaje się najbardziej dojrzała językowo. Kisiel jak zawsze bawi się słowem („Alleluja! A psik!” to kwintesencja jej stylu), ale tym razem bardziej niż kiedykolwiek czuć pewność siebie autorki w prowadzeniu narracji. To nie jest już młodzieńcza brawura „Małych Lisków”, ale świadomy kunszt pisarki, która wie, jak opowiadać historie.

Czy są jakieś niedociągnięcia? Może tylko jeden – szkoda, że audiobook trwa tylko dwie godziny. To jak dobra kawa w ulubionej kawiarni – zawsze za szybko się kończy.

Dla kogo jest ta opowieść? Dla wszystkich, którzy w codziennym pędzie potrzebują chwili oddechu, dla miłośników słowiańskich klimatów podanych w nowoczesnej formie, dla tych, którzy wierzą, że nawet w najzwyklejszym lesie może czaić się magia. A jeśli ktoś jeszcze nie zna twórczości Kisiel, „Szaławiła” w interpretacji Chojnackiej to doskonały punkt startowy.

Z literackim pozdrowieniem, pozostawiając Was z pytaniem – a jakie duchy obudzilibyście w swoim wymarzonym domu? Wasza Zofia Kowalska