Szepty spoza nicości – Remigiusz Mróz audiobook – Mrożący krew w żyłach kryminał, który nie pozwoli Ci zasnąć

Opis

Cześć, fani kryminalnych zagadek i audiobookowych przygód!

Kiedy po raz pierwszy usłyszałem o „Szeptach spoza nicości” Remigiusza Mroza, wiedziałem, że czeka mnie coś więcej niż zwykły kryminał. Jako bloger zajmujący się kulturą masową i entuzjasta audiobooków, nie mogłem przejść obojętnie obok kolejnej odsłony przygód Seweryna Zaorskiego. Trzecia część serii, wydana przez Wydawnictwo Filia 27 stycznia 2021 roku, obiecuje mrok, tajemnice i emocje – ale czy rzeczywiście dostarcza? Usiadłem z kubkiem herbaty, założyłem słuchawki i dałem się porwać tej 13-godzinnej opowieści, której głosem jest Andrzej Chyra. Oto, co odkryłem.

Seweryn Zaorski wraca do Żeromic, by zamknąć pewien etap swojego życia – sprzedać dom i zostawić za sobą bolesne wspomnienia. Ale, jak to w życiu bywa, los ma inne plany. Formalności się przeciągają, a w tle pojawia się makabryczna zagadka: anonimowy donos o poćwiartowanych zwłokach w lasach Roztocza. Kaja Burzyńska, jak zwykle, wciąga Seweryna w wir wydarzeń, a my, słuchacze, razem z nim próbujemy rozwikłać, kto szepcze spoza nicości. Brzmi znajomo? Jeśli znacie wcześniejsze tomy serii, wiecie, czego się spodziewać: szybkie tempo, zwroty akcji i ten specyficzny mrózowy klimat, który sprawia, że czujemy chłód na plecach, nawet siedząc pod kocem.

Osobiście mam słabość do historii osadzonych w polskich realiach – może to echo moich zeszłorocznych tekstów na blogu o powieściach z czasów postkomunistycznych. Analizując wtedy bestsellery, zauważyłem, że Polacy lubią opowieści, które łączą przeszłość z teraźniejszością w sposób przystępny, ale niebanalny. „Szepty” wpisują się w ten trend: Żeromice to nie tylko tło, ale niemal bohater sam w sobie, z duszą małego miasteczka, gdzie każdy zna każdego, a sekrety i tak wychodzą na jaw. Pamiętam, jak kiedyś, podczas spaceru po Roztoczu, zachwycałem się ciszą tamtejszych lasów – teraz, słuchając audiobooka, ta cisza nabrała zupełnie innego, mrocznego wymiaru.

Co do treści, Mróz jak zwykle bawi się konwencją kryminału detektywistycznego. Mamy tu brutalne morderstwo, śledztwo pełne fałszywych tropów i tę charakterystyczną nutę niepokoju, która trzyma w napięciu. Ale – i tu muszę być szczery – momentami fabuła wydaje się naciągana. Niektóre zwroty akcji są przewidywalne, a rozwiązanie zagadki nie wbija w fotel tak, jakbym tego oczekiwał po autorze, który przyzwyczaił nas do prawdziwych petard. Jeśli lubicie „W głębi lasu” Cobena albo „Zaginioną dziewczynę” Flynn, to „Szepty” mogą Wam się spodobać, ale nie liczcie na ten sam poziom zaskoczenia.

Przejdźmy do sedna audiobookowego doświadczenia – narracji Andrzeja Chyry. O matko, tu się zaczyna prawdziwa dyskusja! Chyra to aktor z krwi i kości, jego głęboki, charakterystyczny głos mógłby nadać historii niesamowitej głębi. Ale – i mówię to z bólem serca – coś poszło nie tak. Słuchając, miałem wrażenie, że czyta to na pół gwizdka, bez tej iskry, która ożywia bohaterów. Seweryn Zaorski, który powinien być charyzmatyczny i pełen emocji, brzmi momentami jak zmęczony urzędnik. Kaja Burzyńska traci pazur, a dialogi, które mogłyby iskrzyć, brzmią płasko. Nie zrozumcie mnie źle – technicznie nagranie jest bez zarzutu, dźwięk czysty, bez szumów, ale brak modulacji głosu sprawia, że łatwo się wyłączyć. Pamiętam, jak kiedyś na podcaście porównywałem adaptację „Wojny polsko-ruskiej” – tam lektor potrafił oddać szaleństwo tekstu. Tutaj tego zabrakło. Wielu słuchaczy na forach narzeka, że Chyra „zamula” i że lepiej sprawdziłby się Filip Kosior czy Marcin Dorociński. Zgadzam się – ten audiobook aż prosi się o więcej energii.

Mimo to nie mogę powiedzieć, że to kompletna klapa. Są momenty, kiedy historia wciąga – zwłaszcza wątek „faktologiczny”, który stanowi tło kryminalnej intrygi. Nie zdradzę szczegółów, ale powiem tyle: jest tu coś, co zmusza do refleksji nad tym, co zostaje po nas, gdy milkniemy. To mocny punkt książki, który ratuje ją przed nudą. Audio jakość jest na wysokim poziomie, a 13 godzin i 46 minut mija szybciej, niż się spodziewałem – zwłaszcza jeśli, jak ja, podkręcicie prędkość do 1.2x.

Siła „Szeptów spoza nicości” leży w atmosferze i bohaterach, których już znamy i lubimy. Seweryn to facet, którego nie da się nie polubić – trochę zgorzkniały, trochę ironiczny, ale z sercem na dłoni. Kaja to jego idealne dopełnienie – zadziorna i nieustępliwa. Ich relacja, choć chwilami przewidywalna, wciąż ma w sobie coś, co sprawia, że kibicujemy im do końca. Słabością jest natomiast rozwlekłość – książka mogłaby być krótsza o dobre dwie godziny, a zyskałaby na dynamice.

Komu poleciłbym ten audiobook? Fanom Mroza i serii o Zaorskim – na pewno. Jeśli lubicie kryminały detektywistyczno-policyjne z polskim sznytem, też warto spróbować. Ale jeśli szukacie czegoś, co wgniecie Was w fotel albo oczekujecie lektorskiego majstersztyku, możecie się zawieść. Dla mnie to solidne 3.5/5 – nieźle, ale bez fajerwerków.

Na koniec mała refleksja: słuchając „Szeptów”, przypomniałem sobie, jak kiedyś, jako DJ radiowy, dobierałem muzykę do nastroju słuchaczy. Tutaj brakuje tego wyczucia – historia ma potencjał, ale narracja nie podkręca emocji. A szkoda, bo w dobrym kryminale to właśnie te szepty powinny nas niepokoić najbardziej.

Do usłyszenia przy kolejnej audiobookowej przygodzie, Tomek Wiśniewski
Tomasz Wiśniewski