Tańcząc. Rozmowy o kryzysie i przemianie – Agnieszka Jucewicz audiobook – Znajdź drogę przez burzę kryzysu

Opis

Drodzy Miłośnicy Literatury i Poszukiwacze Głębszych Znaczeń,

Gdy po raz pierwszy sięgnęłam po audiobook „Tańcząc. Rozmowy o kryzysie i przemianie” Agnieszki Jucewicz i Bartłomieja Dobroczyńskiego, czytany przez Bartosza Głogowskiego, nie spodziewałam się, że ta pozycja tak mocno zarezonuje z moimi własnymi doświadczeniami. Jako krytyczka literacka zafascynowana współczesną prozą psychologiczną, często spotykam się z tekstami, które próbują opisać ludzkie rozterki, ale rzadko które robią to z taką głębią i erudycją, jednocześnie pozostając przystępnymi.

Ta książka to nie tylko kolejny poradnik z półki „rozwój osobisty”. To raczej intelektualna podróż przez labirynt współczesnych kryzysów – egzystencjalnych, społecznych, ekologicznych. Autorzy, niczym przewodnicy po duchowych krainach, prowadzą nas ścieżkami filozofii, psychologii i kultury, pokazując, że kryzys może być nie tylko końcem czegoś, ale także początkiem przemiany. To podejście przypomina mi moje własne doświadczenia z kryzysem twórczym kilka lat temu, gdy wydawało mi się, że utknęłam w martwym punkcie. Dopiero gdy zaakceptowałam ten stan jako część procesu, znalazłam nowe inspiracje.

Bartosz Głogowski jako narrator doskonale oddaje charakter tej książki. Jego głos – stonowany, ale pełen subtelnych emocji – idealnie pasuje do refleksyjnego tonu rozmów. Szczególnie urzekła mnie jego umiejętność oddania różnic między głosami obojga autorów, co sprawia, że słuchacz ma wrażenie uczestniczenia w autentycznej, żywej dyskusji. W warstwie technicznej audiobook jest nienaganny – dźwięk czysty, dobrze zbalansowany, co jest szczególnie ważne przy dłuższym słuchaniu.

Książka porusza wiele wątków, ale kilka wydaje mi się szczególnie istotnych. Po pierwsze, koncepcja „wielokryzysu” – autorzy trafnie pokazują, jak różne kryzysy (osobiste, społeczne, globalne) nakładają się na siebie, tworząc poczucie przytłoczenia. Po drugie, „odsamotnienie” – czyli proces dzielenia się doświadczeniami kryzysowymi, który może być leczący. To przypomina mi rozmowy z przyjaciółmi podczas pandemii, gdy nagle wszyscy doświadczaliśmy podobnych lęków i niepewności. Po trzecie, poszukiwanie nadziei – nie tej łatwej, cukierkowej, ale tej wywalczonej, wymagającej wysiłku.

Jako krytyczka doceniam w tej książce kilka elementów. Po pierwsze, unikanie prostych odpowiedzi i gotowych recept – autorzy nie moralizują, nie pouczają, ale zachęcają do własnych przemyśleń. Po drugie, erudycję – odwołania do filozofii (np. Kierkegaarda), psychologii (np. Junga) czy literatury (np. Márqueza) są nie tylko ozdobnikami, ale integralną częścią wywodu. Po trzecie, język – precyzyjny, ale nie nadmiernie akademicki, co sprawia, że książka jest dostępna dla szerokiego grona odbiorców.

Nie oznacza to, że książka jest pozbawiona wad. Niektóre fragmenty, szczególnie te dotyczące współczesnych ruchów społecznych, mogą budzić kontrowersje u części słuchaczy. Również struktura – będąca zapisem rozmowy – czasami prowadzi do pewnej powtarzalności myśli. Jednak te drobne niedoskonałości nie umniejszają ogólnej wartości dzieła.

Porównując „Tańcząc” do innych pozycji z tego nurtu, widzę wyraźne podobieństwa do „Człowieka w poszukiwaniu sensu” Frankla w podejściu do cierpienia jako drogi do rozwoju. Jednak polski duet idzie o krok dalej, pokazując kryzys nie tylko jako indywidualne doświadczenie, ale jako zjawisko społeczne i kulturowe. To czyni książkę szczególnie aktualną w naszych niepewnych czasach.

Komu poleciłabym ten audiobook? Na pewno osobom, które czują się przytłoczone tempem współczesnego świata, szukającym głębszego zrozumienia swoich doświadczeń, lubiącym intelektualne wyzwania. To nie jest lekka lektura na jeden wieczór, ale raczej materiał do stopniowego przyswajania i przemyślenia. Szczególnie docenią ją słuchacze ceniący połączenie psychologii z filozofią i literaturą.

Moje osobiste doświadczenie z tym audiobookiem było intensywne. Słuchałam go podczas spacerów po warszawskich Łazienkach, gdzie kontemplacyjny nastrój parku doskonale współgrał z refleksyjnym charakterem książki. Pewne fragmenty zmuszały mnie do zatrzymania się i zanotowania myśli – rzadko zdarza mi się to przy audiobookach. To świadczy o sile oddziaływania tej pozycji.

Z literackim pozdrowieniem,
Zofia Kowalska