Ty, ja, ona – Sue Watson audiobook – Trzy osoby, jedno morderstwo, morze kłamstw

Opis

Cześć, miłośnicy mrocznych sekretów i psychologicznych gier! Tomasz Wiśniewski tu, wasz przewodnik po literackich labiryntach, gdzie każdy zakręt może skrywać morderstwo, a każdy uśmiech – zdradę.

Gdy tylko zobaczyłem okładkę „Ty, ja, ona” Sue Watson z tym symbolicznym kadrowaniem twarzy i morskim pejzażem w tle, wiedziałem, że to będzie coś dla mnie. Jak pewnie pamiętacie z mojego podcastu o thrillerach domestic noir, mam słabość do historii, gdzie piękne domy skrywają brzydkie sekrety, a małżeńskie łóżka są zimniejsze niż nadmorski wiatr w lutym. I muszę przyznać – Watson nie zawiodła, choć momentami miałem ochotę potrząsnąć główną bohaterką jak marionetką na zbyt długych sznurkach.

Zacznijmy od klimatu, bo tu autorka gra pierwsze skrzypce. Sceneria nadmorskiego domu, gdzie fale uderzają o klif z regularnością zdradzonych westchnień, to gotowy zestaw do psychologicznego horroru. Przypomniało mi to moje własne wakacje w Jastrzębiej Górze, gdzie po lekturze „Dziewczyny z sąsiedztwa” każde pluskanie fal po zmroku brzmiało jak czyjś kroki w hallu. Watson mistrzowsko wykorzystuje tę przestrzeń – dom staje się trzecim (czwartym? piątym?) bohaterem, jego okna jak oczy śledzące każdy ruch, a biel ścian kryje więcej plam niż deklaracje podatkowe naszych polityków.

Narracja prowadzona z trzech perspektyw (tytułowe „ty”, „ja” i „ona”) to klasyka gatunku, ale Watson dodaje do tego sos własnego stylu. Szczególnie udana jest gra między Chloe a główną bohaterką – te ich lunche przypominały mi moje ulubione sceny z „Gone Girl”, gdzie pod pozorem damskiej przyjaźni wrze wojna na mikrogesty. Choć przyznam, że około połowy audiobooka zacząłem się irytować naiwnością protagonistki. Kochani, jeśli wasz mąż każe wam unikać nowej przyjaciółki, a potem widzicie, jak patrzy na nią jak wilk na schabowego, to chyba nawet Rysio z „Kiepskich” domyśliłby się, o co chodzi! Ale rozumiem zamysł autorki – ta emocjonalna ślepota ma budować napięcie, choć czasem kosztem wiarygodności.

Teraz o warstwie audio, bo Anna Ryźlak to prawdziwy diament w tej produkcji. Jej głos ma tę specyficzną, lekko chropowatą barwę, idealną do opowiadania o zdradach – jakby każda fraza była namaszczona winem i goryczą. Szczególnie zapadła mi w pamięć scena kłótni małżeńskiej (rozdział 14, 1:23:45), gdzie jej szept przechodzi w histeryczny krzyk, a potem nagle urywa się jak nóż wbity w drewnianą deskę. Ma też niesamowity dar różnicowania postaci – Toma rozpoznawałem po tym, jak Ryźlak obniżała głos nie do barytonu, ale do tego specyficznego „męskiego szeptu”, który brzmi bardziej złowrogo niż krzyk. Jedyny minus? Momentami zbyt dosłownie interpretowała emocje, nie pozostawiając słuchaczom przestrzeni na własne domysły.

Porównując „Ty, ja, ona” do innych thrillerów psychologicznych, widzę wyraźne podobieństwa do „Kłamstw na sprzedaż” B.A. Paris – ta sama atmosfera toksycznej relacji pod płaszczykiem idealnego małżeństwa. Ale Watson idzie o krok dalej w eksploracji kobiecej psychiki – jej bohaterki nie są czarno-białe, nawet ta „ona” z tytułu ma momenty, gdy budzi współczucie. To trochę jak w „Big Little Lies”, gdzie każda postać nosi w sobie zarówno ofiarę, jak i kata.

Dla kogo będzie ten audiobook? Na pewno dla fanów domestic noir, którzy lubią rozkładać małżeństwa na czynniki pierwsze. Dla tych, którzy mają ochotę na emocjonalny rollercoaster – od ciepłych scen rodzinnych po mrożące krew w żyłach zwroty akcji. Ale ostrzegam: jeśli macie niską tolerancję na naiwność bohaterek, kilka razy będziecie mieli ochotę krzyknąć „No przecież to oczywiste!”. Mimo to warto dać szansę „Ty, ja, ona” – choćby dla tej genialnej sceny finałowej, która faktycznie zbiera szczękę z podłogi (i to nie tylko dlatego, że akurat słuchałem tego fragmentu w dentystycznym fotelu).

Czy warto wydać prawie 10 godzin życia na tę historię? Moja odpowiedź jest jak relacje w tej książce – złożona. Z jednej strony dostajemy solidnie skonstruowany thriller z kilkoma naprawdę mocnymi momentami. Z drugiej – niektóre wątki są potraktowane po macoszemu, a finał, choć efektowny, trochę przypomina rozwiązanie z „Twin Peaks” – albo go pokochacie, albo wzruszycie ramionami. Ja osobiście zaliczam się do pierwszej grupy, ale rozumiem tych, którzy po ostatnim rozdziale poczuli niedosyt.

Wasz zawsze głodny literackich wrażeń (i czasem zbyt cierpliwy dla naiwnych bohaterek),
Tomasz Wiśniewski

PS. Jeśli zdecydujecie się na słuchanie, polecam robić to przy zamkniętych oknach – te nadmorskie wiatry w opisach Watson potrafią niepokojąco współgrać z rzeczywistymi podmuchami za szybą!