W ciemnościach – Mike Omer audiobook – Mrożący krew w żyłach wyścig z mordercą

Opis

Drodzy miłośnicy mrocznych zakamarków ludzkiej psychiki,

Gdy po raz pierwszy sięgnąłem po audiobook „W ciemnościach” Mike’a Omera, spodziewałem się kontynuacji emocjonującej podróży w głąb umysłu seryjnego mordercy, którą rozpocząłem w „Umyśle zabójcy”. Niestety, już po kilku minutach słuchania poczułem się jakbym zamiast w mroczny thriller psychologiczny, wpadł w pułapkę kiepskiego słuchowiska radiowego. Ale po kolei…

Pamiętam, jak podczas pracy nad krótkometrażowym filmem kinowym opartym na polskich legendach, dyskutowaliśmy z reżyserem o tym, jak głos może budować atmosferę grozy. Wtedy zrozumiałem, że odpowiednia interpretacja może być równie ważna co sam tekst. Ta lekcja powróciła do mnie ze zdwojoną siłą podczas słuchania „W ciemnościach”. Julia Wilczewska, która podjęła się narratorskiego wyzwania, zdaje się kompletnie nie rozumieć istoty thrillera psychologicznego. Jej głos, pozbawiony odpowiedniej dynamiki i napięcia, brzmi jak czytanie szkolnego wypracowania, a nie opowieści o mordercy grzebiącym żywcem swoje ofiary.

Samą powieść Omera oceniam jednak znacznie wyżej. Kontynuacja losów Zoe Bentley to solidnie skonstruowany thriller, który zgłębia tematykę traumy i zemsty w sposób godny uwagi. Szczególnie interesująco przedstawia się motyw konfliktu wewnętrznego głównej bohaterki – rozdarcia między obowiązkiem śledczym a chęcią ochrony siostry. To właśnie te psychologiczne niuanse sprawiają, że seria Omera wyróżnia się na tle innych thrillerów.

Porównując do polskiego podwórka literackiego, „W ciemnościach” przypomina mi nieco styl Katarzyny Bondy, choć z wyraźnie amerykańskim sznytem. Omer, podobnie jak nasza rodzima królowa kryminału, potrafi budować napięcie nie tylko poprzez akcję, ale przede wszystkim poprzez psychologiczne portrety swoich postaci. Szkoda tylko, że w przypadku audiobooka ta subtelność ginie w interpretacji lektorki.

Technicznie, produkcja nie budzi zastrzeżeń – dźwięk jest czysty, bez zakłóceń. Gdyby jednak chodziło o jakość artystyczną… cóż, recenzenci na Storytel nie pozostawiają suchej nitki na interpretacji Wilczewskiej i niestety muszę się z nimi zgodzić. Zmiana lektora względem pierwszej części to, delikatnie mówiąc, nietrafiony pomysł.

Dla kogo jest ta pozycja? Z czystym sumieniem mogę polecić ją fanom gatunku, którzy wolą czytać niż słuchać. Jeśli jednak upieracie się przy wersji audio, przygotujcie się na spore wyzwanie – albo ogromną dawkę cierpliwości, albo konieczność częstego sięgania po przyciski regulacji prędkości odtwarzania.

Z mrocznymi pozdrowieniami z krainy thrillera psychologicznego,
Piotr Czarny