White Agony – Weronika Plota audiobook – Miłość, która rani jak ostry nóż

Opis

Drodzy miłośnicy mrocznych zakamarków ludzkiej duszy,

Gdy po raz pierwszy sięgnąłem po audiobook „White Agony” Weroniki Ploty, moje zawodowe zainteresowanie psychologią zbrodni i ludzką ciemnością natychmiast zostało poruszone. Ta szósta część serii „Hellish” to nie tylko kontynuacja opowieści o braciach Scott – to głęboka eksploracja traumy, która pozostawia trwały ślad w psychice bohatera i… słuchacza.

Pamiętam, jak podczas pracy nad filmem krótkometrażowym o polskich legendach miejskich, analizowaliśmy moment, gdy strach przed niewidzialnym okazuje się potężniejszy niż przed konkretnym zagrożeniem. Ta sama zasada działa w „White Agony” – największy horror nie tkwi w krwawych scenach, ale w stopniowym pogrążaniu się Aidena w mroku własnej psychiki. Agnieszka Baranowska, jako narratorka, mistrzowsko oddaje tę spiralę obłędu, gdzie każdy kolejny rozdział to krok głębiej w otchłań.

Z punktu widzenia badacza folkloru, fascynujące jest, jak Weronika Plota przetwarza współczesne lęki na wzór dawnych opowieści o zatraceniu duszy. Aiden Scott to postać wyjęta żywcem z ballad o przeklętych wojownikach – jego „white agony” to współczesna wersja wiecznego tułacza, skazanego na cierpienie przez własne wybory. Plota buduje napięcie jak doświadczony gawędziarz przy ognisku – powoli, metodycznie, aż słuchacz czuje dreszcz na karku, choć w tle nie dzieje się nic konkretnie przerażającego.

Jako krytyk muszę jednak zauważyć pewne niedociągnięcia. Narracja momentami przypomina nasze polskie „zaczadzenie” – tak bardzo skupia się na emocjonalnym smogu Aidena, że niektóre wątki (jak choćby kwestie rady zabójców) tracą na spójności. To tak, jakby autorce zabrakło tlenu w tym zgęszczonym klimacie. Baranowska stara się ratować sytuację modulacją głosu, ale nawet jej talent nie jest w stanie w pełni zasłonić tych fabularnych dziur.

Porównując do innych współczesnych polskich romansów z dreszczykiem (jak twórczość Anny Kańtoch), „White Agony” wyróżnia się bezkompromisowością. Gdzie indziej znajdziemy scenę, w której bohater żałuje, że… nie zadał osobiście śmierci ukochanej? To poziom okrucieństwa psychologicznego, który przywodzi na myśl raczej „Medeę” niż współczesne romanse. Plota nie daje łatwych rozwiązań – jej świat jest jak nasza rodzima „Łysa Góra” w noc Kupały: piękny, ale śmiertelnie niebezpieczny.

Dla słuchaczy ceniących sobie realizm dźwiękowy – odgłosy Nowego Jorku są oddane z dokładnością godną dokumentalisty. Gdy Aiden przemierza ulice Manhattanu, słychać nawet echo jego kroków w kanionach drapaczy chmur. To drobiazg, ale właśnie takie detale składają się na prawdziwie immersyjne doświadczenie audiobookowe.

Czy polecam? Jeśli szukacie powieści, która zostawi w was ślad jak blizna po rytualnym nożu – tak. Ale ostrzegam: to nie jest lektura na letnie popołudnie. „White Agony” wymaga od słuchacza takiego samego zanurzenia w ciemność, jakiego doświadcza Aiden. I podobnie jak on – możecie już nigdy nie wyjść z tego nienaruszonymi.

Z mrocznymi pozdrowieniami z krainy literackich koszmarów,
Piotr Czarny