Wilkołak – Wojciech Chmielarz audiobook – Mroczna tajemnica, która nie daje spokoju

Opis

Drodzy miłośnicy mrocznych zakamarków ludzkiej psychiki i polskiego kryminału noir,

Gdy po raz pierwszy sięgnąłem po audiobook „Wilkołak” Wojciecha Chmielarza, moje doświadczenia z produkcją filmów krótkometrażowych o tematyce grozy natychmiast podpowiedziały mi, że czeka mnie coś więcej niż zwykła kryminalna historia. Ta książka to jak otwarcie starej, zardzewiałej skrzyni z pamiątkami – z pozoru zwyczajnej, ale kryjącej w sobie demony przeszłości, które nie dają o sobie zapomnieć. I właśnie taki jest Dawid Wolski, główny bohater tej opowieści – człowiek rozdarty między teraźniejszością a traumą, która nie chce odejść w niepamięć.

Chmielarz, mistrz polskiego kryminału, sięga po motyw wilkołaka nie w sensie dosłownym, ale metaforycznym. To nie jest opowieść o bestii przemieniającej się w księżycową noc, ale o wilkołactwie ludzkiej duszy, o tym, jak trauma i obsesja mogą przekształcić człowieka w coś, czego sam się boi. Jako badacz folkloru i psychologii strachu, szczególnie doceniam sposób, w jaki autor wykorzystuje elementy polskiej kultury ludowej, nadając im współczesny, psychologiczny wymiar. To nie jest zwykły kryminał – to studium ludzkiego upadku i walki z własnymi demonami.

Narracja Krzysztofa Zalewskiego początkowo wydaje się nieco monotonna, jak głos z zaświatów, który nie potrafi odnaleźć właściwego tonu. Jednak po kilku rozdziałach zaczynam dostrzegać metodę w tym szaleństwie. Jego chłodny, niemal pozbawiony emocji głos paradoksalnie potęguje napięcie, tworząc wrażenie, że słuchamy nie tyle audiobooka, co zeznań na policyjnym przesłuchaniu. To ryzykowny zabieg, który nie wszystkim się spodoba – recenzje wyraźnie to pokazują – ale ja, jako miłośnik niuansów i eksperymentów narracyjnych, doceniam tę odważną interpretację.

Fabuła „Wilkołaka” to misterna sieć kłamstw, tajemnic i niedopowiedzeń. Chmielarz prowadzi nas przez labirynt warszawskich ulic i ludzkich dusz z wprawą doświadczonego przewodnika po piekle. Scena na cmentarzu, gdzie Wolski dostrzega rzekomo zmarłą Igę, to majstersztyk budowania napięcia. Autor gra na najstarszych ludzkich lękach – przed śmiercią, przed powrotem tego, co powinno pozostać w grobie, przed niemożliwością odróżnienia rzeczywistości od obłędu. To właśnie w takich momentach moje badania nad psychologią strachu znajdują swoje literackie odzwierciedlenie.

Porównując „Wilkołaka” do wcześniejszych części trylogii – „Wampira” i „Zombie” – widzimy ewolucję zarówno autora, jak i jego bohatera. Wolski to już nie ten sam człowiek – lata walki z własnymi demonami pozostawiły na nim niezatarte piętno. Podobnie jak w dziełach Krajewskiego czy Miłoszewskiego, mamy tu do czynienia z bohaterem, którego moralność jest równie zagmatwana, co sprawy, którymi się zajmuje. To nie czarno-biały świat, ale morze szarości, w której toną zarówno sprawcy, jak i ofiary.

Techniczna strona audiobooka zasługuje na uwagę. Produkcja Marginesów stoi na wysokim poziomie – dźwięk jest czysty, bez zakłóceń, co pozwala w pełni skupić się na treści. Jednakże, jak wspomniałem wcześniej, interpretacja Zalewskiego będzie dzielić słuchaczy. Osobiście uważam, że jego styl pasuje do mrocznego klimatu powieści, ale rozumiem tych, którzy wolą bardziej ekspresyjne czytanie. Moja rada? Dajcie mu szansę – po kilku rozdziałach jego monotonia zaczyna brzmieć jak głos samego Wolskiego, zmęczonego życiem i przytłoczonego ciężarem przeszłości.

„Wilkołak” to nie tylko kryminał, to głęboka analiza tego, jak przeszłość może nas prześladować, jak trauma potrafi przekształcić człowieka w coś, czego sam się boi. Chmielarz, niczym współczesny Grimm, sięga do korzeni naszych najstarszych lęków, ubierając je w kostium współczesnego miasta i jego mieszkańców. To literatura, która nie daje łatwych odpowiedzi, która każe nam zastanowić się nad naturą sprawiedliwości i granicami ludzkiej wytrzymałości.

Dla miłośników gatunku to pozycja obowiązkowa, choć wymagająca. Nie szukajcie tu prostych rozwiązań ani jednoznacznych bohaterów. To opowieść o cieniach – tych na ulicach i tych w naszych duszach. I właśnie dlatego, mimo pewnych niedoskonałości interpretacji, „Wilkołak” zasługuje na uwagę. Bo jak mówi stare polskie przysłowie: „Nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło” – nawet najgłębsze mroki mogą nas czegoś nauczyć o nas samych.

Z mrocznymi pozdrowieniami z krainy literackich niepokojów,
Piotr Czarny