Zabójczy spisek – Nora Roberts audiobook – Mrożąca krew w żyłach gra z seryjnym mordercą

Opis

Drodzy miłośnicy literackich podróży przez dźwięki,

Gdy tylko usłyszałam charakterystyczny, niski głos Izabelli Bukowskiej wprowadzający mnie w świat „Zabójczego spisku”, poczułam ten dreszcz ekscytacji, który towarzyszy mi zawsze, gdy spotykam się z prozą Nory Roberts w jej mroczniejszym wcieleniu jako J.D. Robb. Ten audiobook to nie tylko kolejna odsłona cyklu „Oblicza śmierci”, ale prawdziwa uczta dla zmysłów – zarówno dla miłośników kryminałów, jak i dla tych, którzy cenią sobie mistrzowskie wykonanie lektorskie.

Nowojorska sceneria przyszłości, choć futurystyczna, wydaje się dziwnie znajoma – jakby Roberts przewidziała nasze współczesne lęki i niepokoje. Porucznik Eve Dallas, z jej ostrym instynktem i nieco wyświechtanym poczuciem humoru, od razu skradła moje serce. Przypomniała mi dyskusje, które prowadziłam z kolegami po fachu o tym, jak współczesna literatura kryminalna portretuje silne kobiece postacie. Eve to nie tylko twarda policjantka – to kobieta z krwi i kości, z całym bagażem wątpliwości i wewnętrznych konfliktów, które Bukowska potrafi oddać z niezwykłą subtelnością.

Fabuła, skupiona wokół serii makabrycznych morderstw, w których ofiarom wycinane są serca, momentami przypominała mi najlepsze tradycje polskiej szkoły kryminału – te elementy groteski i przerysowania, które tak świetnie funkcjonują u Krajewskiego czy Chmielewskiej. Roberts jednak idzie o krok dalej, wplatając w narrację elementy science fiction, które nie dominują, ale subtelnie podkreślają niepokojący klimat przyszłości. Słuchając o technologicznych nowinkach wykorzystywanych przez Eve w śledztwie, nie mogłam oprzeć się wrażeniu, że autorka bawi się konwencją, jak dziecko klockami Lego – świadoma ich ograniczeń, ale i nieskończonych możliwości.

Izabella Bukowska jako narratorka to strzał w dziesiątkę. Jej głos, niczym dobry koniak – głęboki, z nutą chrypki, idealnie pasuje do klimatu powieści. Sposób, w jaki potrafi przejść od ironicznego tonu Eve do chłodnego, niemal mechanicznego głosu mordercy, zasługuje na osobne uznanie. Szczególnie urzekło mnie, jak odtwarzała sceny dialogowe – każda postać miała nie tylko swój charakterystyczny głos, ale i sposób oddychania, pauzowania, które Bukowska uchwyciła z fotograficzną wręcz precyzją. To nie jest zwykłe czytanie książki – to pełnoprawny spektakl teatralny rozgrywający się w wyobraźni słuchacza.

Techniczna strona audiobooka stoi na wysokim poziomie. Dźwięk jest czysty, dobrze zbalansowany, a tempo narracji – choć momentami szybkie – nigdy nie sprawia wrażenia pospieszonego. Jedynym mankamentem, który mogę wskazać, są momenty, gdy futurystyczny żargon technologiczny potyka się o polskie tłumaczenie – czasami brzmi to nieco sztucznie, jakby tłumaczka Ewa Górczyńska musiała się nieco nagimnastykować, by oddać specyficzny slang wymyślony przez Roberts. Nie psuje to jednak ogólnego odbioru, a może nawet dodaje pewnego uroku całej produkcji.

Porównując „Zabójczy spisek” do innych pozycji z cyklu, muszę przyznać, że ta część wydaje się szczególnie dojrzała. Roberts (czy raczej Robb) wyraźnie oswoiła się już ze swoimi bohaterami i ich światem, pozwalając sobie na większą swobodę w konstruowaniu fabuły. To nie jest już tylko kryminał z elementami SF – to pełnokrwista powieść o moralności, władzy i granicach ludzkiej psychiki. Momentami przypominała mi najlepsze thrillery psychologiczne Kinga, tyle że w bardziej sterylnej, technologicznej odsłonie.

Komu poleciłabym ten audiobook? Z pewnością fanom serii, ale też wszystkim, którzy szukają kryminału z głębszym przesłaniem. To pozycja wymagająca uwagi – pełna niuansów i subtelnych wskazówek, które łatwo przeoczyć, jeśli odtworzymy ją tylko jako tło do codziennych czynności. Idealna na długie, jesienne wieczory, gdy za oknem szaleje wiatr, a my chcemy się zagubić w świecie, gdzie zło ma chirurgiczną precyzję, a sprawiedliwość – ludzką twarz.

Słuchając „Zabójczego spisku”, wielokrotnie przystawiałam palec do ekranu smartfona, by cofnąć fragment i wysłuchać go ponownie – nie dlatego, że coś umknęło mojej uwadze, ale dlatego, że niektóre sceny były po prostu zbyt dobre, by przeżyć je tylko raz. To rzadki przypadek, gdy zarówno treść, jak i forma wykonania stoją na równym, wysokim poziomie. Roberts i Bukowska stworzyły tandem, który – mam nadzieję – będzie kontynuował współpracę w kolejnych częściach cyklu.

Z literackim pozdrowieniem,
Zofia Kowalska