Zew Honoru – Morgan Rice audiobook – Epicka bitwa o honor i przeznaczenie

Opis

Cześć, kochani miłośnicy fantastyki i dobrych historii!

Dziś mam dla Was coś specjalnego – recenzję audiobooka „Zew Honoru”, czwartej części serii „Krąg Czarnoksiężnika” autorstwa Morgan Rice, w znakomitej interpretacji Piotra Bajtlika. Jeśli jesteście fanami epickiej fantasy, magii, smoków i intryg politycznych, to ta pozycja może Was zainteresować. Ale czy warto poświęcić na nią niemal 9 godzin swojego czasu? Zaraz się przekonacie, bo opowiem Wam o moich wrażeniach z tej „audiobook experience”, o tym, co mnie porwało, a co zostawiło z lekkim niedosytem. Usiądźcie wygodnie, bo zabieram Was w podróż do świata Kręgu – pełnego honoru, zdrady i walki o przeznaczenie.

Zacznijmy od tego, że seria „Krąg Czarnoksiężnika” to dla mnie trochę jak stary, dobry serial, który oglądasz z sentymentem, choć czasem widzisz, że nie wszystko jest idealne. „Zew Honoru” kontynuuje losy Thora, młodego wojownika, który po Rytuale Stu Dni wraca zahartowany, gotowy stawić czoła nowym wyzwaniom. Wojska McCloudów atakują terytorium MacGillów, na Królewskim Dworze aż huczy od intryg, a Thor musi nie tylko walczyć o ojczystą ziemię, ale i odkrywać tajemnice swojej przeszłości. Brzmi jak klasyczna fantasy, prawda? I właśnie w tym tkwi siła tej historii – to epicka opowieść o honorze, odwadze i przeznaczeniu, która ma w sobie ten oldschoolowy vibe, przypominający mi trochę pierwsze lektury fantasy, które pochłaniałem jako nastolatek.

Mówiąc o osobistych doświadczeniach, przypomniało mi się, jak kiedyś pisałem na blogu serię artykułów o bestsellerach fantasy w Polsce. Analizowałem, co sprawia, że takie historie przyciągają czytelników – czy to magia, czy może uniwersalne motywy dorastania i walki o swoje miejsce w świecie. „Zew Honoru” wpisuje się w ten schemat idealnie. Thor, odkrywający swoje magiczne zdolności i pochodzenie, to postać, z którą wielu młodych słuchaczy może się utożsamić. Pamiętam, jak feedback od czytelników mojego bloga pokazywał, że młodzi ludzie szukają historii, które łączą fantastyczne światy z emocjami bliskimi ich codzienności. I tutaj Morgan Rice trafia w punkt – relacja Thora i Gwendolyn, pełna przeszkód i romantycznych uniesień, to coś, co chwyta za serce, choć czasem bywa nieco przewidywalne.

Przejdźmy do sedna fabuły. „Zew Honoru” to książka pełna akcji – mamy tu krwawe bitwy, polityczne machinacje Garetha, który popada w paranoję, i epicką konfrontację Thora z jego ojcem, która odsłania sekrety przeszłości. Do tego dochodzi wątek inwazji Imperium pod wodzą Andronicusa, co podkręca napięcie do maksimum. Podobało mi się, jak autorka buduje świat – Krąg to miejsce, które żyje, pełne fantastycznych stworzeń, magii i niebezpieczeństw. Jednak, jak to w długich seriach bywa, niektóre motywy zaczynają się powtarzać. Ile razy można słuchać o kolejnej zasadzce czy zdradzie na dworze? Momentami czułem, że fabuła idzie utartymi ścieżkami, co potwierdzają też niektóre recenzje na Storytel, gdzie słuchacze określają ją jako „przewidywalną”. Ale mimo to, jest w tej historii coś, co wciąga – może to dynamika, może cliffhanger na końcu, który sprawia, że chcesz sięgnąć po kolejny tom.

A teraz przejdźmy do tego, co w audiobookach najważniejsze – narracji i jakości dźwięku. Piotr Bajtlik, który użyczył głosu tej historii, to dla mnie prawdziwy mistrz. Jego interpretacja postaci jest pełna emocji – od zadziornego Thora po złowrogiego Garetha, każda postać ma swój unikalny ton. Szczególnie zapadły mi w pamięć sceny bitewne, gdzie jego głos dosłownie dudni jak werble, budując napięcie. „Listening experience” z tym audiobookiem to czysta przyjemność – dźwięk jest czysty, bez żadnych zakłóceń, a modulacja głosu Bajtlika sprawia, że nawet dłuższe fragmenty opisowe nie nużą. To jeden z tych audiobooków, które mógłbym polecić nawet jako „audiobook free”, gdyby był dostępny za darmo – bo jakość narracji jest po prostu na najwyższym poziomie. Dla fanów fantasy, którzy lubią zanurzyć się w świat pełen magii i epickich przygód, to prawdziwa gratka.

Ale nie wszystko jest idealne. Muszę przyznać, że choć narracja Bajtlika ratuje wiele scen, to sama fabuła momentami traci tempo. Wątek Godfreya i jego walki z trucizną, choć dramatyczny, ciągnie się trochę za długo. Podobnie z intrygami na dworze – są ciekawe, ale czasem mam wrażenie, że autorka mogła je skrócić, dając więcej miejsca na rozwój relacji między bohaterami. To właśnie te ludzkie aspekty – przyjaźnie Thora, jego tęsknota za Gwendolyn – są dla mnie najmocniejszym punktem tej książki. Gdyby Morgan Rice bardziej skupiła się na emocjach, a mniej na kolejnych bitwach, „Zew Honoru” mógłby być jeszcze bardziej poruszający.

Porównując „Zew Honoru” do innych pozycji fantasy, od razu przychodzi mi na myśl „Eragon” Christophera Paoliniego. Obie serie mają w sobie ten motyw młodego bohatera odkrywającego swoje przeznaczenie w fantastycznym świecie. Ale podczas gdy Paolini buduje bardziej złożone relacje między postaciami, Rice stawia na akcję i prostotę. Dla młodszych słuchaczy to może być zaleta – historia jest łatwa do śledzenia, nie wymaga głębokiej analizy. Jeśli lubiliście „Eragona”, to „Zew Honoru” też Was wciągnie, choć nie oczekujcie takiej głębi jak w „Grze o Tron” Martina, gdzie intrygi są o wiele bardziej złożone. W polskiej literaturze fantasy przypomina mi to trochę wczesne powieści Andrzeja Sapkowskiego – jest tu ten sam duch przygody, choć brakuje trochę ironii i głębi psychologicznej, z której słynie nasz rodzimy mistrz.

Komu poleciłbym ten audiobook? Na pewno fanom epickiej fantasy, którzy szukają lekkiej, wciągającej historii na długie wieczory. To idealna pozycja dla tych, którzy lubią motywy magii, smoków i walki o honor. Myślę, że młodsi słuchacze, dopiero wchodzący w świat fantastyki, będą zachwyceni – to taka opowieść, która może być ich pierwszym krokiem do sięgnięcia po bardziej wymagające tytuły. Jeśli jednak oczekujecie czegoś innowacyjnego, co wykracza poza schematy gatunku, możecie poczuć lekki zawód. Dla mnie „Zew Honoru” to taka literacka „jazda na rowerze po znanej trasie” – przyjemna, ale bez większych zaskoczeń.

Na koniec chciałbym się podzielić jeszcze jedną osobistą refleksją. Słuchając tego audiobooka, przypomniało mi się, jak kiedyś prowadziłem odcinek podcastu o adaptacjach literatury fantasy. Analizowałem, jak trudno jest przenieść epickie światy na ekran, ale jednocześnie jak audiobooki mogą być równie immersyjne. „Zew Honoru” w interpretacji Bajtlika to właśnie taki przypadek – słuchając, czułem się, jakbym oglądał film w swojej głowie. To magia dobrze zrobionego „audiobook experience”, które potrafi przenieść Cię w inny świat, nawet jeśli fabuła nie jest idealna. Dla mnie to przypomnienie, dlaczego tak kocham audiobooki – dają możliwość zanurzenia się w historii, niezależnie od tego, gdzie jesteś, czy to w autobusie, czy na spacerze po parku.

To tyle ode mnie na dziś. Dajcie znać, co sądzicie o „Zew Honoru” i czy Piotr Bajtlik skradł Wasze serca tak jak moje. Do usłyszenia w kolejnej recenzji, trzymajcie się i pamiętajcie – każda historia zasługuje na swój głos! Tomek Wiśniewski

To tyle ode mnie na dziś. Dajcie znać, co sądzicie o „Zew Honoru” i czy Piotr Bajtlik skradł Wasze serca tak jak moje. Do usłyszenia w kolejnej recenzji, trzymajcie się i pamiętajcie – każda historia zasługuje na swój głos! Tomek Wiśniewski
Tomasz Wiśniewski